Ο καθημερινός Γολγοθάς των ΑμεΑ στο Αγρίνιο

Ημέρα ευαισθητοποίησης η σημερινή
Άτομα με αναπηρία, μιλούν στη «Σ» και στέλνουν μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση

Η ζωή για διαφόρους λόγους καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο συνανθρώπους μας. Είτε εκ γενετής ή κατά την πορεία της ζωής τους. 

Το γεγονός αυτό, αποτελεί μόνιμο και καθημερινό Γολγοθά, τόσο για τους ίδιους, όσο και για τον οικογενειακό, φιλικό και κοινωνικό τους περίγυρο, σε σημείο που σχεδιάζουν «πλάνο» μετακίνησης για κάθε υποχρέωσή τους ή για κάθε επιλογή τους. Από τον καφέ τους δηλαδή που αποτελεί ψυχαγωγία και βασικό πυλώνα κοινωνικών επαφών, μέχρι και τις υποχρεώσεις τους σε διάφορες υπηρεσίες.

Με αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα των Α.με.Α. η «Σ» καταγράφει την καθημερινότητα των ατόμων με αναπηρία, αποδεικνύοντας δυστυχώς, πως αρκετοί πολίτες πολλές φορές δυσκολεύουν την ζωή των ατόμων με αμαξίδια εγκλωβίζοντας πολλούς εκ των συνανθρώπων μας, πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, αναμένοντας βοήθεια από κάποιον περαστικό, ή ακόμη εγκλωβίζοντάς τον στο σπίτι του, αφού όπως δήλωσαν πολλοί γνώστες του θέματος, στο Αγρίνιο, μόνο το 5% των ατόμων με αμαξίδια και αναπηρίες, προσπαθούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη. Τα εμπόδια πολλές φορές στην καθημερινότητα και τη μετακίνηση των ατόμων με αναπηρία τα βάζουν οι συμπολίτες χωρίς τη θέλησή τους, λόγω έλλειψης ενημέρωσης, σε τραγικό μάλιστα βαθμό.

Ο εν ενεργεία Αστυνομικός στο Αγρίνιο, Παναγιώτης Αγγελούδης άλλαξε ολόκληρη την ζωή του, λόγω του γεγονότος που τον ανάγκασε να είναι καθήμενος σε αμαξίδιο. 

Κατάφερε μάλιστα να διαπρέψει και στο αθλητικό γίγνεσθαι, εκτός από το να είναι πάντα «παρών» και μάχιμος στην υπηρεσία του, αλλά και στις κοινωνικές του υποχρεώσεις.

«Η προσβασιμότητα στο Αγρίνιο δεν είναι ιδιαίτερα εύκολη υπόθεση. Προσπάθειες γίνονται αλλά είμαστε σε αρχικό ακόμη στάδιο. Πολλοί έχουμε χαρτογραφήσει την πόλη και μπορούμε να κινηθούμε, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι, διότι από τα 100 λ.χ. άτομα με αναπηρία που μπορούν να κινηθούν και να λειτουργήσουν μέσα στην πόλη οι 2 ή 3, αυτό δεν σημαίνει ότι η πόλη είναι προσβάσιμη. Πρέπει να γίνουν πράγματα και κυρίως ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο και να δίνει σημασία στη ράμπα ή σε όποια άλλη πρόσβαση υπάρχει για τους ανθρώπους που κινούνται με αμαξίδιο. 

Το Αγρίνιο σε σχέση με άλλες πόλεις ως προς την προσβασιμότητα των ατόμων με αμαξίδιο είναι κάπου στη μέση. Έχω επισκεφθεί πόλεις και έχω αισθανθεί τυχερός που μένω στο Αγρίνιο, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί ήταν πόλεις άκρως απαγορευτικές για μετακίνηση ατόμων με αμαξίδιο. Σε υπηρεσίες τα πράγματα είναι πιο τραγικά. Η πρόσβαση για μια απλή πληρωμή λ.χ. του κινητού τηλεφώνου μέχρι και η επίσκεψη σε μια άλλη υπηρεσία για σημαντικότερη δουλειά είναι δύσκολη. Απουσιάζουν πράγματα στην καθημερινότητα που δεν έχουν κόστος. Μια απλή δηλαδή ράμπα για να αποφύγουμε ένα σκαλοπάτι. Καθημερινά, ίσως και 3 φορές, θα πρέπει να βγάλω κάποιον υπάλληλο υπηρεσίας έξω από την υπηρεσία του για να εξυπηρετηθώ. Αυτό επιδρά αρνητικά ακόμη και στην ψυχολογία ενός ατόμου που είναι σε αμαξίδιο. Ακόμη και αν πιστέψει ότι μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, που πράγματι μπορεί να κάνει, σε τέτοια σημεία «κολλάει» και του υπενθυμίζουν ότι είναι πάνω σε ένα αμαξίδιο. Πάντα σε κάθε κίνησή μου σχεδιάζω που πρέπει να πάω, πως θα μπω και πως θα βγω. Αν υπάρχει σκαλοπάτι μέσα σε ένα κτίριο, θα ρωτήσω αν το μαγαζί που πρέπει να πάω για μια εκδήλωση ή για έναν καφέ, είναι προσβάσιμο και πολλές φορές το ακυρώνω, γιατί δεν μπορώ να φτάσω εκεί που πρέπει να φτάσω» επισήμανε ο κ. Αγγελούδης

Ακόμη και στον αθλητισμό η πρόσβαση είναι δύσκολη για άτομα με αμαξίδιο σύμφωνα με τον ίδιο. Χρειάζεται πάντα η παρέμβαση άλλου ατόμου, όπως αναφέρει και συμπληρώνει: «Έχω ζήσει στην Αθήνα και αναγκάστηκα να έρθω στο Αγρίνιο. Έχω ζήσει επίσης στο εξωτερικό και διαπιστώνω καθημερινά πως ο κόσμος στο Αγρίνιο θέλει να βοηθήσει. Πολλές φορές, προβλήματα που μας δυσκολεύουν, οφείλονται στην άγνοια του κόσμου και όχι στο ότι ο κόσμος είναι αρνητικός. Χρειάζεται ενημέρωση. Ο λόγος που ένα αυτοκίνητο κλείνει την ράμπα είναι η άγνοια. Με την καλή ενημέρωση από τους 10 που παρκάρουν μπροστά στη ράμπα, μόνο οι δύο το πολύ θα συνεχίσουν να παρκάρουν μετά την ενημέρωση. Αυτός είναι ο λόγος που οι αρκετοί οδηγοί δεν βλέπουν την ράμπα ή δεν υποψιάζονται ότι μπορεί να υπάρχει κάπου ράμπα».

Ο κ. Αγγελούδης

καθήμενος στο αμαξίδιο, πέτυχε να κερδίσει σε 2 Πανελλήνια Πρωταθλήματα στην επιτραπέζια αντισφαίριση και στην συμμετοχή του στην διακεκριμένη ομάδα μπάσκετ «Ήφαιστος».

Ένα νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Στον αντίποδα, πολλά παιδιά στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή που είναι καθήμενα σε αμαξίδιο, αντιμετωπίζουν ποικίλα προβλήματα.

Η Γιάννα Σταθοπούλου,

Γυμνάστρια του ΚΔΑΠμεΑ (Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών με Αναπηρίες) στη συμβολή των οδών Οινέως και Αγίου Γεωργίου δήλωσε:

«μετά το σχολείο σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι μαθητές έρχονται στο ΚΔΑΠμεΑ για να περνάει ο χρόνος τους δημιουργικά, αλλά υπάρχουν και άλλα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που έρχονται για τον ίδιο λόγο. Εκτός της δημιουργικής απασχόλησης στο ΚΔΑΠμεΑ υπάρχουν και τμήματα προεπαγγελματικής απασχόλησης και θεραπειών. Υπάρχουν δυσκολίες στην προσβασιμότητα. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες, αλλά δεν υπάρχει μεγάλη βελτίωση. Αυτό φυσικά πολλές φορές δεν εξαρτάται από τους Δήμους ή γενικότερα την τοπική αυτοδιοίκηση. Χρειάζεται κυρίως ευαισθητοποίηση των πολιτών και ενημέρωσή τους για τα ΑμεΑ».

Συγκλονιστικό είναι πως δε υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για τα άτομα με αναπηρίες, τη στιγμή που η πολιτεία έχει στατιστικά για κάθε άλλη κοινότητα ή ομάδα ατόμων. Δεν αρκούν τα στοιχεία της πρόνοιας ή των κατά τόπους συλλόγων, διότι δεν είναι οργανωμένα σε κεντρικό επίπεδο, με αποτέλεσμα, όπως υπογράμμισε η κ. Σταθοπούλου, να υπάρχουν ανάγκες για συγκεκριμένα προγράμματα που δεν έχουν την κατάλληλη «στήριξη» για να υλοποιηθούν και φυσικά δεν υπάρχει σαφής εικόνα ούτε στην αυτοδιοίκηση, αλλά ούτε κεντρικά.

«Στις οικογένειες με άτομα με αναπηρία, υποχρεωτικά ένας από τους δύο γονείς δεν μπορεί να εργαστεί, διότι το παιδί (ανεξαρτήτου ηλικίας) χρειάζεται ειδική φροντίδα. Η κρίση έχει δυσκολέψει την κατάσταση, διότι, για κάποιο χρονικό διάστημα τα προνοιακά επιδόματα, που συνήθως δεν φτάνουν να καλύψουν τις ανάγκες ενός ατόμου με αναπηρία, είχαν κοπεί, ενώ οι πάγιες ανάγκες, όπως η φαρμακευτική αγωγή, η μετακίνησή τους ή το κόστος του αμαξιδίου τους είναι πολύ μεγάλο. 

Πολλές φορές τίθεται και θέμα σίτισης λόγω του μεγάλου κόστους ζωής που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών ενός ατόμου με αναπηρία. Πρέπει να γίνονται περισσότερα πράγματα για τα άτομα αυτά από αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες μέχρι ημερίδες ενημέρωσης και ψυχολογική στήριξη ακόμη και για τις οικογένειές των ατόμων αυτών» τόνισε η κ. Σταθοπούλου.

Ας μας κάνει λοιπόν όλους μας, η σημερινή μέρα λίγο πιο ευαίσθητους. Και να σκεφτούμε άπαντες, ότι, στη θέση των ανθρώπων αυτών μπορεί να βρισκόμασταν ή να βρεθούμε οποιαδήποτε στιγμή.