Κάποιες φορές ο κόμπος στο λαιμό είναι τόσο χοντρός,που δένει και τα χέρια!Η πίκρα,τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις ένα κουβάρι σφιχτά κομποθιασμένο, πνίγουν τις λέξεις,που ίσως να 'ναι και λίγες,ίσως και χωρίς αξία καμιά φορά.
Τι να γράψεις για μια γυναίκα που έζησε τα χρόνια της κατοχής κι "ανδρώθηκε" στα μετεμφυλιακά,τι να πεις για μια αγωνίστρια της ζωής,που στάθηκε βράχος (γηγενής Βραχωρίτισσα άλλωστε) κόντρα στα χιλιάδες προβλήματα και τις αντιξοότητες που βρέθηκαν στο διάβα της!
Κι άντεξε,κράτησε το καράβι όρθιο και το 'βγαλε ατσαλάκωτο σε ασφαλές λιμάνι.
Να 'ναι καλά ο Λάκης σου,η Λένα σου κι η Ειρήνη σου να σε θυμούνται πάντα,όπως και μεις τ' ανίψια σου που μας είχες σαν παιδιά σου....
Κει κάτω στον Αη Γιώργη που θα πας,ως τελευταία εκπρόσωπος κείνης της γενιάς,θα ξανανταμωθείς με πολλά αγαπημένα σου πρόσωπα.
Χαιρετίσματα να δώσεις απ' όλα εμάς,τα τότε πιτσιρίκια στη μεγάλη αυλή με τη σκαμνιά και το πηγάδι στη μέση και τα πέτρινα σπίτια με τους πανέμορφους κήπους (παραδοσιακά καλύτερος ο δικό σου) ολόγυρα,εκεί στη γειτονιά της Αγίας Τριάδας,ανάμεσα Αθανασίου Διάκου,Δημητρίου Μακρή και Αποστόλου Παύλου.....
Καλό ταξίδι θεία Ρηνούλα!
Ζείδωρον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου