Ο Μάρκος Κρικελής, αν και γεννημένος στην Τήνο, είχε συνδυάσει το όνομα του με το Αγρίνιο και την ανάπτυξη του. Η προσφορά του πολύ μεγάλη σε πολλούς τομείς.
Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ιατρούς – μαιευτήρες στο Αγρίνιο και δικό του δημιούργημα είναι το «Ιπποκράτειο Ιδρυμα» που ίδρυσε την δεκαετία του '60 και που ακόμη και σήμερα είναι γνωστό ως η «κλινική του Κρικελή»
Ανήσυχο πνεύμα, είχε μεγάλη προσφορά στα κοινά είτε σαν πρόεδρος του Παναιτωλικού, είτε σαν πρόεδρος για χρόνια του παραρτήματος Αγρινίου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, είτε σαν πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Αγρινίου. Σε όλες τις περιπτώσεις, συνέδεσε το όνομα του με την άνθηση και εξέλιξη τόσο του αθλητισμού, όσο και του εθελοντισμού στο Αγρίνιο.
http://www.agriniopress.gr/
Δημοσιευούμε ενα αφιερωμα στον Μάρκο Κρικελή που είχε δημοσιευθεί στο παρελθόν στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΕΙΑ καθώς είναι ενδεικτικό της προσφοράς και της πορείας του
Μάρκος Κρικελής… όπως λέμε Ιπποκράτειο Ίδρυμα!
Όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο με τόση ιστορία πίσω του, όπως ο Μάρκος Κρικελής, το λιγότερο που μπορείς να αισθανθείς είναι δέος. Τα λόγια δύσκολα βγαίνουν από το στόμα σου. Δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις. Τον πάγο τον σπάει ο ίδιος. Δεν περιμένεις πως ένας άνθρωπος σαν και αυτόν να είναι τόσο απλός και προσιτός. Έχει ταυτιστεί όσο κανένας άλλος με την ιατρική στο Αγρίνιο. Ενώ χρόνια τώρα το Ιπποκράτειο Ίδρυμα Αγρινίου έχει αλλάξει χέρια, ο κόσμος συνεχίζει να μιλάει για την «Κλινική του Κρικελή». Πρωτοπόρος, προοδευτικός, ανήσυχο πνεύμα, εργατικός, δραστήριος είναι κάποιοι από τους τίτλους που του έχουν προσδώσει. Ο ίδιος, όμως, επιμένει πως ο καλύτερος τίτλος είναι αυτός του γιατρού!
Τα χρόνια της Κατοχής και οι δυσκολίες
Γεννημένος στην πανέμορφη Τήνο το 1927 μεγάλωσε σε μία μεσοαστική οικογένεια, όπου ο πατέρας του διατηρούσε βιβλιοχαρτοπωλείο. Διετέλεσε δε, και δήμαρχος Τήνου. Ο παππούς του εξέδιδε την ιστορική εφημερίδα «Πρόοδος Τήνου». Εύκολα καταλαβαίνουμε, λοιπόν, από πού κληρονόμησε το ανήσυχο πνεύμα!
Την ήρεμη, όμως, οικογενειακή ζωή του ήρθε να αναστατώσει ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος. Ο πατέρας του επιστρατεύθηκε και έφυγε να πολεμήσει στην Αλβανία. Έτσι ο κύριος Μάρκος όντας ο μεγαλύτερος αδερφός, ανέλαβε την προστασία της οικογένειας, σε ηλικία μόλις 13 χρονών. Έπειτα, ήρθαν τα μαύρα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Την εποχή εκείνη ο κ. Μάρκος τη θυμάται με μεγάλη συγκίνηση. «Ήταν μια δύσκολη εποχή. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ αυτά τα χρόνια. Καθημερινά πέθαινε κόσμος από την πείνα. Κάναμε ένα συνεχή αγώνα επιβίωσης».
Παράλληλα, από πολύ νωρίς εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση της ΕΠΟΝ Τήνου. «Το πρωί δούλευα στο κτήμα μας για να βγάλω τα προς το ζην και το βράδυ πήγαινα στις συγκεντρώσεις της Οργάνωσης». Εκατοντάδες ιστορίες του έρχονται στο νου. «Μια μέρα είχε αράξει στο λιμάνι ένα γερμανικό καράβι γεμάτο σιτάρι. Μόλις νύχτωσε οι αγωνιστές κατέλαβαν το καράβι και πήραν όλο το σιτάρι και το μοίρασαν άμεσα στον κόσμο. Την επόμενη μέρα υπήρξαν αντίποινα από μέρους των Γερμανών. Εμείς αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε στα βουνά».
Από μικρός είχε το «μικρόβιο» της ιατρικής. Θυμάται πολύ καθαρά πώς ένα απόγευμα, ενώ καθόταν με την παρέα του και συζητούσαν τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν, ο ίδιος είχε απαντήσει πολύ αυθόρμητα ότι θα γίνει γιατρός «Η Ιατρική ήταν το μεγάλο μου όνειρο και παράλληλα επιθυμία της οικογένειάς μου».
Το 1944, με την απελευθέρωση από την Γερμανική Κατοχή, τέλειωσε το γυμνάσιο, Πήγε, λοιπόν, στην Αθήνα για να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Όμως, οι εξελίξεις τον πρόλαβαν. Στις 4 Δεκεμβρίου ξεκινούν τα Δεκεμβριανά. «Για ένα μήνα αποκλείστηκα στο σπίτι, μην έχοντας τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους δικούς μου στην Τήνο και τρώγαμε ό,τι βρίσκαμε. Εμείς καθόμασταν μέσα και ακριβώς απέξω γινόταν μάχες. Όταν βγήκα στους δρόμους, όλα ήταν αναποδογυρισμένα. Υπήρχε παντού ερημιά».
Την άνοιξη του 1945 μετά από εξετάσεις εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Η φοιτητική του ζωή ήταν ομαλή. Διακόπηκε, όμως, στο πέμπτο έτος, λόγω του Εμφυλίου πολέμου, για να υπηρετήσει στρατιώτης για 33 μήνες. Αφού απολύθηκε, τακτοποίησε όλες τις πανεπιστημιακές του εκκρεμότητες και ειδικεύτηκε στην Μαιευτική-Γυναικολογία στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού, καταρχάς.
Ο Δημήτρης Πανόπουλος και ο ερχομός στο Αγρίνιο
Τον πέμπτο χρόνο της ειδικότητας τον έκανε στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Εκεί, γνωρίστηκε με τον Αγρινιώτη γιατρό Δημήτρη Πανόπουλο, μια γνωριμία καθοριστική για την καριέρα του και την ζωή του. Γρήγορα αναπτύχθηκε μια φιλία μεταξύ τους. Λόγω της ηλικίας ο Δημήτρης Πανόπουλος, δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την ειδικότητα του Γυναικολόγου και πρότεινε στον κ. Μάρκο να έρθει στο Αγρίνιο και να ιδρύσουν μαζί μια κλινική.
«Λάτρης πάντα της περιπέτειας, δε δίστασα στιγμή και δέχτηκα την πρόταση του φίλου μου». Ποια ήταν η πρώτη του εντύπωση μόλις ήρθε στο Αγρίνιο; Πάντως, όχι και η καλύτερη. «Όταν ήρθα στο Αγρίνιο όλα τα σπίτια ήταν γκρίζα, τη στιγμή που είχα συνηθίσει στο λευκό της Τήνου. Προσαρμόστηκα αρκετά δύσκολα, αλλά τελικά συνήθισα». Όταν τον ρωτήσαμε πώς δέχτηκε η οικογένειά του την απόφασή του, μας είπε γελώντας: «Οι γονείς μου δεν είχαν πρόβλημα, αλλά η γιαγιά μου φοβόταν. Επειδή διάβαζε καθημερινά εφημερίδα, είχε δει ένα άσχημο δημοσίευμα για το Ξηρόμερο. «Παιδάκι μου αν ποτέ πας στο Ξηρόμερο πάρε και έναν λυκόσκυλο μαζί σου να σε φυλάει», μου έλεγε»”!
Το 1959 λειτουργούν μια κλινική δέκα κλινών. Ο κ. Μάρκος δεν ασχολούταν μόνο με την μαιευτική, αλλά με όλα τα περιστατικά χωρίς να κάνει επιλογή. «Μέχρι και κατάγματα έφτιαχνα». Τις περισσότερες φορές δε, οι τοκετοί γινόταν στο σπίτι. «Ο κόσμος δεν ερχόταν στο νοσοκομείο. Φοβόταν. Νόμιζαν ότι εάν πήγαιναν εκεί θα πέθαιναν». Σιγά σιγά, όμως, κατάφερε να αλλάξει αυτήν τη νοοτροπία.
Το 1960, ο Δημήτρης Πανόπουλος πεθαίνει. Ο κ. Μάρκος αποφάσισε να μεταφέρει την κλινική στην οδό Κακαβιά. Εκεί γνώρισε την μεγάλη επαγγελματική επιτυχία. «Είχα πάρα πολλή δουλειά. Από τους 220 περίπου τοκετούς που γινόταν κάθε μήνα στην Αιτωλοακαρνανία, τους 100-120 τους έκανα εγώ»! Παρόλο που αναλάμβανε τόσο πολλά περιστατικά ποτέ του δεν είχε ατύχημα. «Θες από τύχη; Μάλλον, επειδή ποτέ μου δεν άφηνα τίποτα στην τύχη». Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ο κ. Μάρκος δεν έβλεπε την ιατρική μόνο ως επάγγελμα, αλλά λειτουργούσε πάντα με αυξημένο αίσθημα ευθύνης και ιατρική ευσυνειδησία, είναι το εξής περιστατικό. «Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά πήγαινα σε μια ταβέρνα. Αυτή, εξάλλου, ήταν και η μοναδική μου διασκέδαση. Όμως, πριν πάω στο σπίτι, πάντα περνούσα από την κλινική για να δω αν πάνε όλα καλά με τους ασθενείς. Ένα βράδυ, λοιπόν, κάνοντας την καθιερωμένη μου επίσκεψη πήγα να δω μια γυναίκα, η οποία είχε γεννήσει το απόγευμα το έκτο της παιδί. Τη ρώτησα εάν είναι καλά. Αν και μου απάντησε «ναι», το ένστικτό μου μου έλεγε το αντίθετο. Τελικά, τράβηξα το σεντόνι και διαπίστωσα ότι καθόταν πάνω σε μια λίμνη αίματος, χωρίς να το έχει η ίδια αντιληφθεί. Πράξαμε ό,τι έπρεπε και σώσαμε τη γυναίκα από βέβαιο θάνατο».
Το Ιπποκράτειο Ίδρυμα Αγρινίου
Όσο η δουλειά αυξανόταν, τόσο αυξανόταν και η ανάγκη ενός νέου μεγαλύτερου και καλύτερα οργανωμένου χώρου, όπου θα μπορούσε να λειτουργεί πιο σωστά με άνεση και ασφάλεια για τους ασθενείς του.
Με αυτό το σκεπτικό, το 1967 ο κ. Μάρκος ίδρυσε την Γενική Κλινική «Ιπποκράτειο Ίδρυμα Αγρινίου», το οποίο τόσα πολλά έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει στην τοπική κοινωνία. Στα εγκαίνια, τα οποία πραγματοποιήθηκαν στο ξενοδοχείο «Soumelis» διοργανώθηκε και επιστημονική ημερίδα, ενώ πλήθος κόσμου και τοπικοί παράγοντες παραβρέθηκαν. Πέρα από την γενική κλινική, λειτουργούσε και το μαιευτικό τμήμα. Λειτουργούσε με καθαρά νοσοκομειακά πρότυπα, με περισσότερους από 100 υπαλλήλους και εξωτερικούς συνεργάτες. Διέθετε δε, όλα τα σύγχρονα για την εποχή μέσα και εργαστήρια. Λόγω έλλειψης ικανού νοσηλευτικού προσωπικού την εποχή εκείνη, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο ίδιος εκπαίδευε πρακτικές αδερφές, οι οποίες μάλιστα είχαν φτάσει σε υψηλό επίπεδο απόδοσης. 6.000 και πλέον ασθενείς νοσηλευόταν ετησίως, και γεννιόταν 1000-1200 βρέφη κάθε χρόνο. Πάρα πολλοί Αιτωλοακαρνάνες έχουν περάσει από τα χέρια του και μάλιστα από τις πρώτες στιγμές που ήρθαν στον κόσμο, αφού ο ίδιος έχει παραστεί σε 20.000 τοκετούς!
Ο σύζυγος και ο πατέρας
Την αγάπη του για την Ιατρική μόνο η αγάπη για την οικογένειά του την ξεπερνά. Τη σύζυγό του Κοραλία τη γνώριζε από παιδί, το ειδύλλιο, ωστόσο, αναπτύχθηκε όταν ήταν φοιτητής. Το 1959, λοιπόν, παντρεύτηκαν, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Μαζί απέκτησαν τρία υπέροχα παιδιά. Την Ελένη, τον Γιάννη και τη Ναταλί.
Το μεράκι του και η αφοσίωσή του στη δουλειά του αναπόφευκτα είχαν επίπτωση στην οικογενειακή του ζωή. Εργαζόταν πολλές ώρες και δυστυχώς ίσως να μην τους έβλεπε όσο θα ήθελε. Είχε, όμως, τη συμπαράσταση της γυναίκας του, η οποία τον κατανοούσε και τον στήριζε σε κάθε του απόφαση. «Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στη ζωή μου εάν δεν είχα τη γυναίκα μου στο πλευρό μου. Της χρωστάω πάρα πολλά και πάνω από όλα ένα μεγάλο ευχαριστώ».
Η θυσία, όμως, των προσωπικών στιγμών άξιζε τον κόπο, όπως μας είπε. Η ανταμοιβή από την αγάπη του κόσμου, έσβηνε τα πάντα. «Με εκτιμούσε πολύ ο κόσμος. Εξαρχής, εξάλλου, με υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη, παρόλο που δεν ήμουν από δω. Και εγώ, όμως, δεν τους αρνιόμουνα τίποτα. Έτρεχα ό,τι και αν μου ζητούσαν. Πολλές φορές ξύπναγα μέσα στη νύχτα για να τους εξυπηρετήσω».
Ο Μάρκος Κρικελής δεν ασχολήθηκε μόνο με την Ιατρική. Ασχολήθηκε και με τα κοινά. «Ένιωθα υποχρεωμένος στην τοπική κοινωνία και ήθελα να συνεισφέρω, από οποιαδήποτε θέση στην αναβάθμιση του τόπου αυτού». Το 1975 ίδρυσε το Ναυτικό Όμιλο Αγρινίου, ο οποίος λειτουργεί μέχρι και σήμερα με σημαντικές επιτυχίες. «Ήταν παιδικό μου απωθημένο, λόγω της έλλειψης της θάλασσας». Διετέλεσε πρόεδρος του Παναιτωλικού την περίοδο 1975-76, όταν έπαιζε στην πρώτη κατηγορία, το 1987 ίδρυσε το «Corali club», εδώ και 20 χρόνια είναι πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Αγρινίου και είναι μέλος πάρα πολλών συλλόγων της πόλης.
Μάρκος Κρικελής… όπως λέμε Ιπποκράτειο Ίδρυμα!
Όταν έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο με τόση ιστορία πίσω του, όπως ο Μάρκος Κρικελής, το λιγότερο που μπορείς να αισθανθείς είναι δέος. Τα λόγια δύσκολα βγαίνουν από το στόμα σου. Δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις. Τον πάγο τον σπάει ο ίδιος. Δεν περιμένεις πως ένας άνθρωπος σαν και αυτόν να είναι τόσο απλός και προσιτός. Έχει ταυτιστεί όσο κανένας άλλος με την ιατρική στο Αγρίνιο. Ενώ χρόνια τώρα το Ιπποκράτειο Ίδρυμα Αγρινίου έχει αλλάξει χέρια, ο κόσμος συνεχίζει να μιλάει για την «Κλινική του Κρικελή». Πρωτοπόρος, προοδευτικός, ανήσυχο πνεύμα, εργατικός, δραστήριος είναι κάποιοι από τους τίτλους που του έχουν προσδώσει. Ο ίδιος, όμως, επιμένει πως ο καλύτερος τίτλος είναι αυτός του γιατρού!
Τα χρόνια της Κατοχής και οι δυσκολίες
Γεννημένος στην πανέμορφη Τήνο το 1927 μεγάλωσε σε μία μεσοαστική οικογένεια, όπου ο πατέρας του διατηρούσε βιβλιοχαρτοπωλείο. Διετέλεσε δε, και δήμαρχος Τήνου. Ο παππούς του εξέδιδε την ιστορική εφημερίδα «Πρόοδος Τήνου». Εύκολα καταλαβαίνουμε, λοιπόν, από πού κληρονόμησε το ανήσυχο πνεύμα!
Την ήρεμη, όμως, οικογενειακή ζωή του ήρθε να αναστατώσει ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος. Ο πατέρας του επιστρατεύθηκε και έφυγε να πολεμήσει στην Αλβανία. Έτσι ο κύριος Μάρκος όντας ο μεγαλύτερος αδερφός, ανέλαβε την προστασία της οικογένειας, σε ηλικία μόλις 13 χρονών. Έπειτα, ήρθαν τα μαύρα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Την εποχή εκείνη ο κ. Μάρκος τη θυμάται με μεγάλη συγκίνηση. «Ήταν μια δύσκολη εποχή. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ αυτά τα χρόνια. Καθημερινά πέθαινε κόσμος από την πείνα. Κάναμε ένα συνεχή αγώνα επιβίωσης».
Παράλληλα, από πολύ νωρίς εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση της ΕΠΟΝ Τήνου. «Το πρωί δούλευα στο κτήμα μας για να βγάλω τα προς το ζην και το βράδυ πήγαινα στις συγκεντρώσεις της Οργάνωσης». Εκατοντάδες ιστορίες του έρχονται στο νου. «Μια μέρα είχε αράξει στο λιμάνι ένα γερμανικό καράβι γεμάτο σιτάρι. Μόλις νύχτωσε οι αγωνιστές κατέλαβαν το καράβι και πήραν όλο το σιτάρι και το μοίρασαν άμεσα στον κόσμο. Την επόμενη μέρα υπήρξαν αντίποινα από μέρους των Γερμανών. Εμείς αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε στα βουνά».
Από μικρός είχε το «μικρόβιο» της ιατρικής. Θυμάται πολύ καθαρά πώς ένα απόγευμα, ενώ καθόταν με την παρέα του και συζητούσαν τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν, ο ίδιος είχε απαντήσει πολύ αυθόρμητα ότι θα γίνει γιατρός «Η Ιατρική ήταν το μεγάλο μου όνειρο και παράλληλα επιθυμία της οικογένειάς μου».
Το 1944, με την απελευθέρωση από την Γερμανική Κατοχή, τέλειωσε το γυμνάσιο, Πήγε, λοιπόν, στην Αθήνα για να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Όμως, οι εξελίξεις τον πρόλαβαν. Στις 4 Δεκεμβρίου ξεκινούν τα Δεκεμβριανά. «Για ένα μήνα αποκλείστηκα στο σπίτι, μην έχοντας τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους δικούς μου στην Τήνο και τρώγαμε ό,τι βρίσκαμε. Εμείς καθόμασταν μέσα και ακριβώς απέξω γινόταν μάχες. Όταν βγήκα στους δρόμους, όλα ήταν αναποδογυρισμένα. Υπήρχε παντού ερημιά».
Την άνοιξη του 1945 μετά από εξετάσεις εγγράφεται στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Η φοιτητική του ζωή ήταν ομαλή. Διακόπηκε, όμως, στο πέμπτο έτος, λόγω του Εμφυλίου πολέμου, για να υπηρετήσει στρατιώτης για 33 μήνες. Αφού απολύθηκε, τακτοποίησε όλες τις πανεπιστημιακές του εκκρεμότητες και ειδικεύτηκε στην Μαιευτική-Γυναικολογία στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού, καταρχάς.
Ο Δημήτρης Πανόπουλος και ο ερχομός στο Αγρίνιο
Τον πέμπτο χρόνο της ειδικότητας τον έκανε στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Εκεί, γνωρίστηκε με τον Αγρινιώτη γιατρό Δημήτρη Πανόπουλο, μια γνωριμία καθοριστική για την καριέρα του και την ζωή του. Γρήγορα αναπτύχθηκε μια φιλία μεταξύ τους. Λόγω της ηλικίας ο Δημήτρης Πανόπουλος, δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την ειδικότητα του Γυναικολόγου και πρότεινε στον κ. Μάρκο να έρθει στο Αγρίνιο και να ιδρύσουν μαζί μια κλινική.
«Λάτρης πάντα της περιπέτειας, δε δίστασα στιγμή και δέχτηκα την πρόταση του φίλου μου». Ποια ήταν η πρώτη του εντύπωση μόλις ήρθε στο Αγρίνιο; Πάντως, όχι και η καλύτερη. «Όταν ήρθα στο Αγρίνιο όλα τα σπίτια ήταν γκρίζα, τη στιγμή που είχα συνηθίσει στο λευκό της Τήνου. Προσαρμόστηκα αρκετά δύσκολα, αλλά τελικά συνήθισα». Όταν τον ρωτήσαμε πώς δέχτηκε η οικογένειά του την απόφασή του, μας είπε γελώντας: «Οι γονείς μου δεν είχαν πρόβλημα, αλλά η γιαγιά μου φοβόταν. Επειδή διάβαζε καθημερινά εφημερίδα, είχε δει ένα άσχημο δημοσίευμα για το Ξηρόμερο. «Παιδάκι μου αν ποτέ πας στο Ξηρόμερο πάρε και έναν λυκόσκυλο μαζί σου να σε φυλάει», μου έλεγε»”!
Το 1959 λειτουργούν μια κλινική δέκα κλινών. Ο κ. Μάρκος δεν ασχολούταν μόνο με την μαιευτική, αλλά με όλα τα περιστατικά χωρίς να κάνει επιλογή. «Μέχρι και κατάγματα έφτιαχνα». Τις περισσότερες φορές δε, οι τοκετοί γινόταν στο σπίτι. «Ο κόσμος δεν ερχόταν στο νοσοκομείο. Φοβόταν. Νόμιζαν ότι εάν πήγαιναν εκεί θα πέθαιναν». Σιγά σιγά, όμως, κατάφερε να αλλάξει αυτήν τη νοοτροπία.
Το 1960, ο Δημήτρης Πανόπουλος πεθαίνει. Ο κ. Μάρκος αποφάσισε να μεταφέρει την κλινική στην οδό Κακαβιά. Εκεί γνώρισε την μεγάλη επαγγελματική επιτυχία. «Είχα πάρα πολλή δουλειά. Από τους 220 περίπου τοκετούς που γινόταν κάθε μήνα στην Αιτωλοακαρνανία, τους 100-120 τους έκανα εγώ»! Παρόλο που αναλάμβανε τόσο πολλά περιστατικά ποτέ του δεν είχε ατύχημα. «Θες από τύχη; Μάλλον, επειδή ποτέ μου δεν άφηνα τίποτα στην τύχη». Χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ο κ. Μάρκος δεν έβλεπε την ιατρική μόνο ως επάγγελμα, αλλά λειτουργούσε πάντα με αυξημένο αίσθημα ευθύνης και ιατρική ευσυνειδησία, είναι το εξής περιστατικό. «Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά πήγαινα σε μια ταβέρνα. Αυτή, εξάλλου, ήταν και η μοναδική μου διασκέδαση. Όμως, πριν πάω στο σπίτι, πάντα περνούσα από την κλινική για να δω αν πάνε όλα καλά με τους ασθενείς. Ένα βράδυ, λοιπόν, κάνοντας την καθιερωμένη μου επίσκεψη πήγα να δω μια γυναίκα, η οποία είχε γεννήσει το απόγευμα το έκτο της παιδί. Τη ρώτησα εάν είναι καλά. Αν και μου απάντησε «ναι», το ένστικτό μου μου έλεγε το αντίθετο. Τελικά, τράβηξα το σεντόνι και διαπίστωσα ότι καθόταν πάνω σε μια λίμνη αίματος, χωρίς να το έχει η ίδια αντιληφθεί. Πράξαμε ό,τι έπρεπε και σώσαμε τη γυναίκα από βέβαιο θάνατο».
Το Ιπποκράτειο Ίδρυμα Αγρινίου
Όσο η δουλειά αυξανόταν, τόσο αυξανόταν και η ανάγκη ενός νέου μεγαλύτερου και καλύτερα οργανωμένου χώρου, όπου θα μπορούσε να λειτουργεί πιο σωστά με άνεση και ασφάλεια για τους ασθενείς του.
Με αυτό το σκεπτικό, το 1967 ο κ. Μάρκος ίδρυσε την Γενική Κλινική «Ιπποκράτειο Ίδρυμα Αγρινίου», το οποίο τόσα πολλά έχει προσφέρει και συνεχίζει να προσφέρει στην τοπική κοινωνία. Στα εγκαίνια, τα οποία πραγματοποιήθηκαν στο ξενοδοχείο «Soumelis» διοργανώθηκε και επιστημονική ημερίδα, ενώ πλήθος κόσμου και τοπικοί παράγοντες παραβρέθηκαν. Πέρα από την γενική κλινική, λειτουργούσε και το μαιευτικό τμήμα. Λειτουργούσε με καθαρά νοσοκομειακά πρότυπα, με περισσότερους από 100 υπαλλήλους και εξωτερικούς συνεργάτες. Διέθετε δε, όλα τα σύγχρονα για την εποχή μέσα και εργαστήρια. Λόγω έλλειψης ικανού νοσηλευτικού προσωπικού την εποχή εκείνη, δεν ήταν λίγες οι φορές που ο ίδιος εκπαίδευε πρακτικές αδερφές, οι οποίες μάλιστα είχαν φτάσει σε υψηλό επίπεδο απόδοσης. 6.000 και πλέον ασθενείς νοσηλευόταν ετησίως, και γεννιόταν 1000-1200 βρέφη κάθε χρόνο. Πάρα πολλοί Αιτωλοακαρνάνες έχουν περάσει από τα χέρια του και μάλιστα από τις πρώτες στιγμές που ήρθαν στον κόσμο, αφού ο ίδιος έχει παραστεί σε 20.000 τοκετούς!
Ο σύζυγος και ο πατέρας
Την αγάπη του για την Ιατρική μόνο η αγάπη για την οικογένειά του την ξεπερνά. Τη σύζυγό του Κοραλία τη γνώριζε από παιδί, το ειδύλλιο, ωστόσο, αναπτύχθηκε όταν ήταν φοιτητής. Το 1959, λοιπόν, παντρεύτηκαν, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, λόγω του νεαρού της ηλικίας τους. Μαζί απέκτησαν τρία υπέροχα παιδιά. Την Ελένη, τον Γιάννη και τη Ναταλί.
Το μεράκι του και η αφοσίωσή του στη δουλειά του αναπόφευκτα είχαν επίπτωση στην οικογενειακή του ζωή. Εργαζόταν πολλές ώρες και δυστυχώς ίσως να μην τους έβλεπε όσο θα ήθελε. Είχε, όμως, τη συμπαράσταση της γυναίκας του, η οποία τον κατανοούσε και τον στήριζε σε κάθε του απόφαση. «Δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στη ζωή μου εάν δεν είχα τη γυναίκα μου στο πλευρό μου. Της χρωστάω πάρα πολλά και πάνω από όλα ένα μεγάλο ευχαριστώ».
Η θυσία, όμως, των προσωπικών στιγμών άξιζε τον κόπο, όπως μας είπε. Η ανταμοιβή από την αγάπη του κόσμου, έσβηνε τα πάντα. «Με εκτιμούσε πολύ ο κόσμος. Εξαρχής, εξάλλου, με υποδέχτηκαν με πολλή αγάπη, παρόλο που δεν ήμουν από δω. Και εγώ, όμως, δεν τους αρνιόμουνα τίποτα. Έτρεχα ό,τι και αν μου ζητούσαν. Πολλές φορές ξύπναγα μέσα στη νύχτα για να τους εξυπηρετήσω».
Ο Μάρκος Κρικελής δεν ασχολήθηκε μόνο με την Ιατρική. Ασχολήθηκε και με τα κοινά. «Ένιωθα υποχρεωμένος στην τοπική κοινωνία και ήθελα να συνεισφέρω, από οποιαδήποτε θέση στην αναβάθμιση του τόπου αυτού». Το 1975 ίδρυσε το Ναυτικό Όμιλο Αγρινίου, ο οποίος λειτουργεί μέχρι και σήμερα με σημαντικές επιτυχίες. «Ήταν παιδικό μου απωθημένο, λόγω της έλλειψης της θάλασσας». Διετέλεσε πρόεδρος του Παναιτωλικού την περίοδο 1975-76, όταν έπαιζε στην πρώτη κατηγορία, το 1987 ίδρυσε το «Corali club», εδώ και 20 χρόνια είναι πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Αγρινίου και είναι μέλος πάρα πολλών συλλόγων της πόλης.
Πηγή: www.agrinionews.gr
1 σχόλιο:
20.000 τοκετους...εκτρωσεις δεν μας λεει ποσες ο μακαριτης...
Δημοσίευση σχολίου