Μας ήρθε λίγο μετά αφού τελείωσε ο Γιωργάκης την ομιλία του στους χειροκροτητές "συντρόφους" του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.
Τους την αφιερώνουμε μπας και καταλάβουν τα πραγματικά επιτεύγματά τους και αυτοί αλλά και όλοι όσοι σιτίζονται από το Ελληνικό κοινοβούλιο.
Μπας και μπορέσουν να δουν σε ποιο στάδιο εξαθλίωσης οδήγησαν μια ολόκληρη χώρα,πως έβαλαν ταφόπλακα στα όνειρα και τις ελπίδες κάθε ανθρώπου,πως εξευτέλισαν τις γνώσεις ,τα πτυχία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Τι θα πείτε κυρίες και κύριοι καλοταϊσμένοι από τον κρατικό κορβανά σ' αυτή την κοπέλα;Ο,τι μας είπε κι ο Ολι Ρεν:"Καλό κουράγιο Ελληνες";
ΝΤΡΟΠΗ κι ΑΙΣΧΟΣ αχρείοι!
Γιατί μου είναι αδύνατο να ασχοληθώ με το σάιτ αυτές τις μέρες…
Θα ξεκινήσω απλώς γράφοντας πως ξέρω πολύ καλά πως καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και τίποτα παραπάνω και αυτή είναι η αιτία που έχουν φτάσει τα πράγματα σε αυτό εδώ το σημείο.
Ξέρω πολύ καλά πως οι βολεμένοι και τα ποίμνια ( όπως έγραψε μία φίλη) θα συνεχίσουν απλώς να κοιτάζουν επειδή θεωρούν πως δεν τους αφορά. Ξέρω επίσης πως οι γονείς μου θα ψηφίσουν πάλι Νέα Δημοκρατία, παρόλο που εγώ βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, και όλη η υπόλοιπη οικογένεια θα ψηφίσει πάλι ΠΑΣΟΚ. Στο μεταξύ εγώ βρίσκομαι σε οριακό σημείο. Αλλά τι να πεις… Εκείνοι τη ζωή τους την έζησαν και δεν τους ενδιαφέρει εγώ που θα φτάσω.
Επί ένα χρόνο ήμουν χωρίς δουλειά- κάνοντας σκατοδουλειές ανασφάλιστες πάντα πριν την περίοδο ανεργίας- για να βρω δουλειά (ημιαπασχόληση) τον περασμένο Οκτώβρη. Και ποιο το αποτέλεσμα; Είναι Ιανουάριος και δεν έχω πληρωθεί και δεν ξέρω καν εάν θα πληρωθώ κάποτε για τα δεδουλευμένα μου. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω πως μιλάμε για το “αστρονομικό” ποσό των 450 ευρώ μηνιαίως. Φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα να βρω οποιαδήποτε κανονική δουλειά. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ευκαιρία εκεί έξω…. Πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Για να βρεις μια οποιαδήποτε δουλειά πρέπει να έχεις συγγενή τον Πάπα, και μπορεί και αυτό ακόμη να μην είναι αρκετό. Δεν κρύβω πως πολλές φορές μου περνάει από το μυαλό να βάλω τέλος στη ζωή μου και θυμώνω με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να το κάνω. Μερικές φορές σκέφτομαι πως πρέπει να βρω το κουράγιο μια και είμαι πεπεισμένη πως δεν έχω να περιμένω απολύτως τίποτα. Δεν μπορώ να εντοπίσω λύσεις πέρα από το θάνατο, και η αυτοκτονία είναι η μόνη εφικτή λύση μα δεν έχω τη δύναμη ακόμη… Δε χρειάζομαι “ψυχοθεραπεία” για να τα δω τα πράγματα αλλιώς. Χρειάζομαι μια ευκαιρία να ζήσω! Είμαι 25 χρονών, με πτυχίο ΑΕΙ, κάποια εργασιακή εμπειρία και αρκετά υπεύθυνη ως άτομο. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που με ωθούν στην εξαθλίωση. Δεν το αξίζω. Αξίζω μια ευκαιρία να ζήσω. Νιώθω τον κίνδυνο του να μείνω στο δρόμο πολύ κοντά μου, νιώθω πως πολύ σύντομα δεν θα έχω ένα μέρος να κοιμηθώ και δεν θα έχω ένα πιάτο φαγητό να φάω. Έτσι απλά… Γιατί; Μπορεί να μου απαντήσει κανείς σε αυτό το γιατί; Επειδή δεν τυχαίνει να είμαι από τους τυχερούς που ο μπαμπάς τους διατηρεί επιχείρηση και τους έχει εξασφαλίσει εργασία και σταθερό εισόδημα; Επειδή δεν έχω κανένα βύσμα; Επειδή τι; Δεν είναι βασικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου να μπορεί να εργαστεί ώστε να επιβιώσει; Για ποιο λόγο με έφεραν στον κόσμο οι γονείς μου ( που παραδοσιακά στήριζαν τη ΝΔ- και έφεραν τη χώρα ως εδώ) στον κόσμο; Για να υποφέρω γεννήθηκα; Ας μου απαντήσει κάποιος σε αυτό. Θέλω να ξέρω το λόγο της ύπαρξης μου εφόσον δεν έχω ως ύπαρξη κανένα απολύτως δικαίωμα… Θέλω μάλιστα να μου δώσουν την απάντηση όλες εκείνες οι γενιές που έφεραν τη χώρα σε αυτό το αδιέξοδο με τις επιλογές τους και μάλιστα κατασπατάλησαν τα όποια χρήματα πέρασαν από τα χέρια τους τα χρόνια της ευημερίας. Γιατί λοιπόν “κύριοι” δε μου δίνετε μια ευκαιρία να επιβιώσω; Για ποιο λόγο με ωθείτε στο θάνατο ως μοναδική λύση; Δεν φταίω εγώ για αυτό που εσείς ονομάσατε κρίση…
Σας αφήνω λοιπόν για να πνιγώ ξανά στα δάκρυα μου. Ήδη το στομάχι μου είναι κόμπος…
http://trupokarudos.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου