ΣΥΝΟΜΩΣΙΟΛΟΓΟΙ

Για μια μπύρα έτσι παγωμένη κατέβηκα στο καφενείο κι ήρθε και «μπαστακώθηκε» από πάνω μου.
Φοράει γυαλάκια με λεπτό συρμάτινο σκελετό, που του αποδίδουνε μια όψη τεχνοκράτη κι ένα χαμόγελο λίγο ίσως υπεροπτικό.
Δεν μου πολυφαίνεται ότι είναι στα καλά του.
-Να κάτσω; Μου λέει. Άδεια τριγύρω όλα τα τραπέζια.
-Και δε κάθεσαι!
Μπαμ κάνει ότι ψάχνει ευκαιρία για κουβέντα και δεν αργεί.
-Με τι ασχολείστε αν επιτρέπεται;

Δεν είχα βέβαια σκοπό να απαντήσω, αλλά και να ’θελα δεν θα προλάβαινα. Το δεύτερο χτύπημα ήταν ακαριαίο.
-Κατάλαβαν πως τα παιδιά θα παίρναμε χρυσό μετάλλιο και βρήκαν τρόπο να τα βγάλουν απ’ τη μέση. Οι ανθέλληνες, οι πουλημένοι, οι μασόνοι. Κι αρχίζει να μου αραδιάζει ονόματα και θεωρίες, για λέσχες Μπίλντεμπεργκ, στοές, Εβραίους κι εξωγήινους, και για την αντεπίθεση που ετοιμάζει η ανωτερότητα της Ελληνικής φυλής.

Ω ρε τι κυκλοφοράει έξω σκέπτομαι.

Κάποια στιγμή μάλιστα τα έχω πάρει, και είμαι έτοιμος να του τα χώσω κανονικά. Αλλά ηρεμώ και πάλι και χάνομαι στις σκέψεις μου.

Πριν λίγα χρόνια σκέπτομαι σπάνια νά ’βρισκες συνανθρώπους σε τούτη την κατάντια. Πριν τρία χρόνια μάλιστα τέτοιες απόψεις ακούγονταν γελοίες και γραφικές, ενώ σήμερα είναι σχεδόν της μόδας.

Γι αυτό και τη κοινωνία κι εδώ κι έξω σ’ όλη τη Δύση γενικότερα άρχισε να την σαρώνει ένα κύμα συντηρητισμού και λαϊκισμού. Να’ναι καλά και τα «μίντια» βέβαια και κυρίως η τηλεόραση που έγιναν «κλώσες» και κλώθουν πια για τα καλά το αυγό του φιδιού.

Η τελευταία κουβέντα που είπε σαν πλήρωνα να φύγω με ένα γέλιο παρανοϊκό που μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω ήταν:

-Μεσαίωνας έρχεται!

-Μεσαίωνα φέρνεις! Του είπα φωνακτά πριν να τον στείλω στον Αγύριστο.

Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)