9 Μαρτίου 1926
Ιδρύεται στο Αγρίνιο η ποδοσφαιρική ομάδα του Παναιτωλικού.
Μεσημέρι Κυριακής. Η… υποχρέωση του τραπεζιού έβγαινε με 5-6 γρήγορες μπουκιές. Άλλωστε το μυαλό ήταν αλλού από το πρωί. Όταν ο πατέρας έδινε την υπόσχεση για γήπεδο, σιγά μην καθόμουν να σκεφτώ αν θα γέμιζε το στομάχι!
Πολλές φορές δεν ήξερα καν τον αντίπαλο. Όταν είσαι μικρός δεν σε πιάνει η… κάψα της εφημερίδας. Της βαθμολογίας. Του στόχου. Στα πρώτα μου ματς στο «κλουβί» δεν θυμάμαι καν τι κατηγορία παίζαμε. Δεν με ένοιαζε αυτό.
Το σπουδαιότερο ήταν ότι μπορούσα να δω τον Παναιτωλικό. Αυτό έφτανε! Αν έβρεχε η ομπρέλα ήταν απαραίτητο εφόδιο. Ποιος θα άκουγε την μάνα μου μετά «ότι βράχηκα και κρύωσα και τι το ήθελα το γήπεδο με τέτοια μέρα». Αν είχε καλό καιρό τα πράγματα ήταν πιο εύκολα.
Κανά μισάωρο πριν για να μπούμε στην ουρά να πάρουμε και εισιτήριο. Ήδη είχε φύγει το 20άρικο (δραχμές έτσι) για το μαξιλαράκι από φενιζόλ. «Είναι κρύα τα τσιμέντα θα κρυώσει ο κώλος σας» φώναζε ο Πάνος ο Κλάνας και τα άλλα παιδιά που τα πουλούσαν και κάτι παραπάνω ήξεραν.
Από το χέρι τον πατέρα, λόγω της πολυκοσμίας και οπλισμένος με υπομονή. Άχνα δεν έβγαζα μέχρι να βρεθώ μπροστά σε εκείνα τα… τσίγκινα κλουβάκια με το παραθυράκι και να κόψουμε το εισιτήριο. Ένα κόβαμε. Μικρός ακόμη έμπαινα έτσι. Απλά με περηφάνια το κράταγα εγώ μέχρι να μου το σκίσει ο κύριος στην πόρτα!
Αφού… μαστούρωνα από την υπέροχη μυρωδιά των βερνικιών περνώντας μπροστά από το μαγαζί του Λαζαρίδη που ήταν στην γωνία της μεγάλης εξέδρας (εκεί που είναι η μπουτίκ σήμερα) έπαιρνα την γνωστή πορεία προς τα αριστερά της εξέδρας αυτής. Κάτω από τον μεγάλο ευκάλυπτο. Χρόνια ολόκληρα.
Όσο το σκέφτομαι τώρα το διαρκείας του πατέρα μου όλα αυτά τα χρόνια εκεί γύρω είναι. Έστω κι αν τα τσιμέντα έδωσαν την θέση τους στα πλαστικά καθισματάκια, το σκέπαστρο αντικατέστησε την ανάγκη για ομπρέλα ή σακούλα και εκείνος ο γέρικος ευκάλυπτος είναι… ζωντανός πια μόνο στις μνήμες μας!
Χειροκρότημα στην ομάδα όταν έβγαινε από την καταπακτή, γέλια για την σαραβαλιασμένη υδροφόρα που κατάβρεχε όλο το γήπεδο για να πέσει η σκόνη και θαυμασμό για τους… απέναντι. Εκεί στο κέντρο. Τα οργισμένα νιάτα με τα σκισμένα τζιν, τα περίεργα μαλλιά, τα πανό που σήμερα θα είχαν συλλεκτική αξία, τα κασκόλ, την αγγλική σημαία ως μπλουζάκι. «Να περάσουν τα χρόνια να είμαι κι εγώ εκεί» σκεφτόμουν πολλές φορές.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι… παραπέρασαν τα χρόνια κι έφυγα κι από εκεί! Στην διαπασών η μουσική κι ανάμεσα τους διαφημίσεις. Τάγκαλος! η φωνή. Η φίρμα της εποχής στην πόλη! Ωπ…ξεκίνησε το ματς. «Παναιτωλικός, Παναιτωλικός» όλοι μας. Δεν ξέραμε και πολλά συνθήματα. Άντε και κανένα μπινελίκι οι μεγαλύτεροι. Ούτε τραγούδια, ούτε youtube για να ξεπατικώσουμε κανένα καλό συνθηματάκι.
Άλλες εποχές. Ο Κουτσογιάννης στον πάγκο, ο Γάκης στο γήπεδο, κι ο Μανδέλλος, κι ο Λαμπίδης, κι ο Μπουλιέρης, κι ο Ντελής, κι οΝταλακούρας παιδάκι, κι ο Τάκος κι ο Γιάννης ο Μακρής με το μουστάκι. Και… λίγο από Αποστολάκη. Παιδικοί ήρωες. Αυτούς περίμενα να δω τις Κυριακές. Δεν ήξερα τι θέση παίζουν. Στην αρχή όλοι ίδιοι μου φαίνονταν.
Πολλές φορές δεν ήξερα καν τον αντίπαλο. Όταν είσαι μικρός δεν σε πιάνει η… κάψα της εφημερίδας. Της βαθμολογίας. Του στόχου. Στα πρώτα μου ματς στο «κλουβί» δεν θυμάμαι καν τι κατηγορία παίζαμε. Δεν με ένοιαζε αυτό.
Το σπουδαιότερο ήταν ότι μπορούσα να δω τον Παναιτωλικό. Αυτό έφτανε! Αν έβρεχε η ομπρέλα ήταν απαραίτητο εφόδιο. Ποιος θα άκουγε την μάνα μου μετά «ότι βράχηκα και κρύωσα και τι το ήθελα το γήπεδο με τέτοια μέρα». Αν είχε καλό καιρό τα πράγματα ήταν πιο εύκολα.
Κανά μισάωρο πριν για να μπούμε στην ουρά να πάρουμε και εισιτήριο. Ήδη είχε φύγει το 20άρικο (δραχμές έτσι) για το μαξιλαράκι από φενιζόλ. «Είναι κρύα τα τσιμέντα θα κρυώσει ο κώλος σας» φώναζε ο Πάνος ο Κλάνας και τα άλλα παιδιά που τα πουλούσαν και κάτι παραπάνω ήξεραν.
Από το χέρι τον πατέρα, λόγω της πολυκοσμίας και οπλισμένος με υπομονή. Άχνα δεν έβγαζα μέχρι να βρεθώ μπροστά σε εκείνα τα… τσίγκινα κλουβάκια με το παραθυράκι και να κόψουμε το εισιτήριο. Ένα κόβαμε. Μικρός ακόμη έμπαινα έτσι. Απλά με περηφάνια το κράταγα εγώ μέχρι να μου το σκίσει ο κύριος στην πόρτα!
Αφού… μαστούρωνα από την υπέροχη μυρωδιά των βερνικιών περνώντας μπροστά από το μαγαζί του Λαζαρίδη που ήταν στην γωνία της μεγάλης εξέδρας (εκεί που είναι η μπουτίκ σήμερα) έπαιρνα την γνωστή πορεία προς τα αριστερά της εξέδρας αυτής. Κάτω από τον μεγάλο ευκάλυπτο. Χρόνια ολόκληρα.
Όσο το σκέφτομαι τώρα το διαρκείας του πατέρα μου όλα αυτά τα χρόνια εκεί γύρω είναι. Έστω κι αν τα τσιμέντα έδωσαν την θέση τους στα πλαστικά καθισματάκια, το σκέπαστρο αντικατέστησε την ανάγκη για ομπρέλα ή σακούλα και εκείνος ο γέρικος ευκάλυπτος είναι… ζωντανός πια μόνο στις μνήμες μας!
Χειροκρότημα στην ομάδα όταν έβγαινε από την καταπακτή, γέλια για την σαραβαλιασμένη υδροφόρα που κατάβρεχε όλο το γήπεδο για να πέσει η σκόνη και θαυμασμό για τους… απέναντι. Εκεί στο κέντρο. Τα οργισμένα νιάτα με τα σκισμένα τζιν, τα περίεργα μαλλιά, τα πανό που σήμερα θα είχαν συλλεκτική αξία, τα κασκόλ, την αγγλική σημαία ως μπλουζάκι. «Να περάσουν τα χρόνια να είμαι κι εγώ εκεί» σκεφτόμουν πολλές φορές.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι… παραπέρασαν τα χρόνια κι έφυγα κι από εκεί! Στην διαπασών η μουσική κι ανάμεσα τους διαφημίσεις. Τάγκαλος! η φωνή. Η φίρμα της εποχής στην πόλη! Ωπ…ξεκίνησε το ματς. «Παναιτωλικός, Παναιτωλικός» όλοι μας. Δεν ξέραμε και πολλά συνθήματα. Άντε και κανένα μπινελίκι οι μεγαλύτεροι. Ούτε τραγούδια, ούτε youtube για να ξεπατικώσουμε κανένα καλό συνθηματάκι.
Άλλες εποχές. Ο Κουτσογιάννης στον πάγκο, ο Γάκης στο γήπεδο, κι ο Μανδέλλος, κι ο Λαμπίδης, κι ο Μπουλιέρης, κι ο Ντελής, κι οΝταλακούρας παιδάκι, κι ο Τάκος κι ο Γιάννης ο Μακρής με το μουστάκι. Και… λίγο από Αποστολάκη. Παιδικοί ήρωες. Αυτούς περίμενα να δω τις Κυριακές. Δεν ήξερα τι θέση παίζουν. Στην αρχή όλοι ίδιοι μου φαίνονταν.
Ο Γάκης ξεχώριζε ως τερματοφύλακας. Βαθύ πράσινο ή βαθύ κόκκινο με μαύρα μανίκια οι εμφάνισεις. Ακόμη τις θυμάμαι… Όλοι οι άλλοι φόραγαν την κίτρινη φανέλα (σ.σ από διαφημίσεις πάνω σε αυτή είχα στο μυαλό μου μόνο το ΠΡΟ ΠΟ και ξεφυλλίζοντας και πάλι αυτές τις ημέρες το βιβλίο-θησαυρό του Γιάννη Μπακέλα θυμήθηκα και αυτή με τα ΝΕW BALANCE).
Δεν με ένοιαζε η θέση. Με ένοιαζε να τους βλέπω να βάζουν γκολ! Κι αν δεν έμπαινε ως το ημίχρονο με… ξεγέλαγε το κωκ! Κι η πορτοκαλάδα στο πλαστικό με το ασημένιο καπάκι. Άλλη ουρά εκεί. Στο κυλικείο! Pan-café σήμερα! Ούτε καναπέδες, ούτε τηλεοράσεις, ούτε τίποτα. Στα όρθια για το κωκ ή το σάμαλι και κλεφτές ματιές πάνω δεξιά! Εκεί που υπήρχε σε ένα χαρτόνι γραμμένο το πρόγραμμα του Παναιτωλικού και με μαρκαδόρο τα αποτελέσματα κάθε Κυριακής.
Αριστερά και δεξιά ξεθωριασμένες αφίσες με ενδεκάδες άλλων εποχών. Ξαναρχίζει το ματς. Τα μεγάφωνα λένε τα αποτελέσματα των άλλων αγώνων της κατηγορίας με την συνοδεία τραγουδιών του… Λάκη Τζορντανέλι. Τα ακούμε (τα αποτελέσματα) παράλληλα και από τα τρανζιστοράκια που οι μισοί Αγρινιώτες κουβαλούσαν μαζί τους. ΕΡΑ ΣΠΟΡ και… ξερό ψωμί!
Η υδροφόρα ρίχνει ένα φρεσκάρισμα στο ξερό γήπεδο κι αποχωρεί. Μαζί και οι πιτσιρικάδες που είχαν μπουκάρει μέσα σε αυτό με βλέμμα προς την εξέδρα περιμένοντας να πέσει κανένα τάληρο και να δώσουν μάχη να το πιάσουν και να το βάλουν στην τσέπη! Θεσμός είχε γίνει αυτό!
Οι παίκτες ξαναβγαίνουν. Ούτε που ξέρω αν έγιναν αλλαγές. Τα νύχια μου τρώω αν δεν είναι καλό το αποτέλεσμα. Και κανένα… σταυρό στα κρυφά για να μην φανεί ότι έχω «αρρωστήσει» που δεν μπαίνει γκολ. Και ξαφνικά το κάρφωσε ο Μανδέλλος! Α ρε παικταρά μπαρμπα-Γιώργο! Γκκοοοοοοοοοολλλλλλλλλλλλ!
Γεμίζει το γήπεδο κορδέλες από ταμειακές μηχανές και χαρτάκια από τηλεφωνικό κατάλογο. Πέφτουν και 2-3 πυρσοί. Δεν τιμωρούσε κανένας τότε για το θέμα αυτό. Το πολύ-πολύ να καθυστερούσαμε κανά πεντάλεπτο να σβήσουν και να καθαρίσει η ατμόσφαιρα! Το ματς φτάνει στο τέλος.
Μήπως παίζουμε και καθυστερήσεις. Όχι ούτε χρόνο κράταγα, ούτε υπήρχε τότε ο «τέταρτος» με τον ηλεκτρονικό πίνακα. Από το 85΄φωνάζαμε «έληξεεεεεε ρεεεεεε» και πετάγαμε στον αέρα τα μαξιλαράκια.
Τα έπαιρνε αριστερά και δεξιά ο αέρας. Ήταν το… σύνθημα ότι τέλειωσε το παιχνίδι. Άντε κερδίσαμε και σήμερα. Μας βγήκε η ψυχή αλλά νικήσαμε. Τουλάχιστον θα κάνω επανάληψη στα μαθήματα με χαρά. Όταν χάναμε που όρεξη για διάβασμα.
Άντε να αρχίσει και η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ. Θα βγάλει κι ένα πίνακα με αποτελέσματα και βαθμολογίες από Β΄ ή Γ΄εθνική (ανάλογα που παίζαμε) για να δούμε και τον Παναιτωλικό. Δεν είχαμε facebook και φόρουμ να γράψουμε το «μακρύ μας και το κοντό μας».
Περιμέναμε την άλλη μέρα να πάμε στο σχολείο και να πούμε στους συμμαθητές μας για το ματς. Αν βρίσκαμε και κανέναν που ήταν στο γήπεδο ακόμη καλύτερα. Αν όχι βάζαμε και καμιά… σάλτσα έτσι να φανούμε πιο μάγκες.
Και υπομονή για να έρθει ξανά η στιγμή και η Κυριακή που μετά το μεσημεριανό τραπέζι θα πάρουμε το δρόμο προς το γήπεδο…
Κάπως έτσι ήταν τα πρώτα χρόνια γνωριμίας με την ομάδα! Πολλά χρόνια πριν. Πλέον εγώ έφτασα τα 34. Ο Παναιτωλικός… πάτησε τα 86! Μεγαλώνουμε και οι δύο. Υγεία να έχουμε και να πορευόμαστε μαζί!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΟΥ ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΕ ΜΟΥ!
ΠΗΓΗ: paneole
το είδαμε στο Αγρίνιο Γλυκές μνήμες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου