Αναγκαία η ευαισθητοποίηση και αφύπνιση της κοινωνίας
Η 3η Δεκεμβρίου είναι η Εθνική και Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ). Ημέρα αυτονόητου θα μπορούσαν να πουν οι περισσότεροι. Αυτονόητου που όμως στη χώρα μας δυστυχώς για κάποιους δεν φαίνεται να τους συγκινεί, μιας και η 
χώρας μας, κακά τα ψέματα σε θέματα παιδείας και ευαισθητοποίησης σε ότι αφορά τα δικαιώματα των ΑμεΑ βρίσκεται έτη φωτός πίσω σε σχέση με το εξωτερικό. Δημόσια (περιττό να αναφέρουμε τα ιδιωτικά όπου η κατάσταση είναι επιεικώς τραγική για τα ΑμεΑ) κτίρια χωρίς ράμπες πρόσβασης, πεζόδρομοι και κοινόχρηστοι χώροι «μπλοκαρισμένοι» από αυτοκίνητα και μηχανάκια, συνθέτουν το σκηνικό του σήμερα, με την καθημερινότητα των αναπήρων να εξελίσσεται πολλές φορές σε εφιάλτη. Ποιος εξάλλου δεν έχει δει αυτοκίνητο να έχει σταθμεύσει καταλαμβάνοντας ράμπα ΑμεΑ; (οι φωτογραφίες της «Σ» που βλέπετε παρακάτω, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα).
Στην περιοχή μας, ομολογουμένως τον τελευταίο καιρό γίνονται αρκετές προσπάθειες για την ευαισθητοποίηση και αφύπνιση της κοινωνίας, όμως η αλλαγή… θέλει αγώνες. Βέβαια όπως λέει και η γνωστή ρήση «ο μοναδικός αγώνας που χάθηκε είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ» και ως προς την κατεύθυνση αυτή άπαντες πρέπει να συμβαδίσουμε για το καλύτερο αύριο των ατόμων με αναπηρικά προβλήματα..
Ακολουθεί η συνέντευξη:
– Υπήρξαν συντονισμένα μέτρα για το 2018;
Το αναπηρικό κίνημα μέσω της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία και τους φορείς- μέλη της με συνεχείς παρεμβάσεις στην Πολιτεία αγωνίστηκε για την λήψη μέτρων και στοχευμένων πολιτικών για την προστασία των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους και την ισότιμη συμμετοχής τους στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην ασφάλεια, στην προσβασιμότητα κ.α.
Διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί με το ίδιο σθένος καμία περικοπή συντάξεων και επιδομάτων, φοροελαφρύνσεις και απαλλαγές από έκτακτες και μη εισφορές, ολοκληρωμένες υπηρεσίες υγείας και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προσβάσιμα σχολεία και μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό για τα παιδιά με αναπηρία.
Επιπλέον βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πλέον ευάλωτων, των προσφύγων με αναπηρία με ένταξή τους στη διαδικασία λήψης επιδόματος αναπηρίας, με ένταξη των παιδιών στις σχολικές δομές.
Ο εκσυγχρονισμός επίσης των Μονάδων Χρόνιων Παθήσεων (π.χ. Διαβητολογικά Κέντρα, Μονάδες Τεχνητού Νεφρού, Μονάδες Μεσογειακής Αναιμίας, Κέντρα Αιμορροφιλικών), η εφαρμογή Εθνικού Σχεδίου Αποϊδρυματοποίησης για Διαβίωση στην Κοινότητα, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα εφαρμογής και ολοκλήρωσης, η εφαρμογή ολοκληρωμένου σχεδίου παρέμβασης για την Ειδική Εκπαίδευση, η ενίσχυση της χρηματοδότησης του τομέα της ψυχικής υγείας και η προώθηση της προσβασιμότητας στα άτομα με αναπηρία στις υποδομές (κτιριακές, εξωτερικοί χώροι κοινής χρήσης, παραλίες/αιγιαλοί, μεταφορές κ.λπ.) είναι μερικά μόνο από τα αιτήματα που είναι πολύ υψηλά στην ατζέντα των διεκδικήσεων.
– Ποιες είναι καθημερινά οι δυσκολίες για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους;
Είναι κοινή παραδοχή ότι τα άτομα με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους συγκροτούν μία από τις ομάδες του πληθυσμού που έχουν πληγεί ιδιαίτερα από τα μέτρα λιτότητας και την κρίση, σε όλους τους τομείς της ζωής τους.
Το αναπηρικό κίνημα έχει επισημάνει με όλους τους δυνατούς τρόπους και με επιστημονικές έρευνες ότι τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους πλήττονται πρώτοι από την φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Κανένας αρμόδιος φορέας, κανένα στέλεχος της Πολιτείας δεν μπορεί να δηλώνει άγνοια για μία κατάσταση που στην ελληνική κοινωνία είναι έκδηλη.
Καθημερινά τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζουν δυσκολίες που τα περιορίζουν και τα αποκλείουν. Είτε στο τομέα της υγείας, της εκπαίδευσης, της εργασίας, της προσβασιμότητας, της ψυχαγωγίας, εμπόδια εμφανίζονται σε όλους τους τομείς.
Τα άτομα με αναπηρία δεν ζητάνε να γίνει η ζωή τους ευκολότερη, ζητάνε να γίνει ίση με όλους τους πολίτες. Σκοπός δεν είναι η τυπική αλλά η πραγματική ισότητα, δηλαδή ίσες ευκαιρίες στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Αυτό που πρέπει να επιδιώκεται είναι ο σεβασμός της ατομικής και ομαδικής ιδιαιτερότητας.
– Τι συμβαίνει με την έλλειψη προσβασιμότητας σε πολλά δημόσια κτίρια;
Ο όρος «προσβασιμότητα» είναι θεμελιώδης γιατί καθορίζει την ισότητα των ατόμων με αναπηρία με τα άλλα μέλη της κοινωνίας, την άρση των διακρίσεων σε βάρος τους, την άρση του κοινωνικού αποκλεισμού, την ένταξή τους στην κοινωνία και την εξέλιξή τους σε κάθε επίπεδο.
Για τα άτομα με αναπηρία, η προσβασιμότητα των υποδομών, υπηρεσιών και αγαθών αποτελεί βασική προϋπόθεση για την αυτονομία και την ισότιμη συμμετοχή τους στα κοινωνικό-οικονομικά δρώμενα. Όμως, παρά την πρόοδο στο θεσμικό πλαίσιο και τις πολιτικές σε διεθνές και εθνικό επίπεδο, η προσβασιμότητα απέχει πολύ από το να είναι διασφαλισμένη.
Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, το πρώτο νομικά δεσμευτικό διεθνές κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχουν προσυπογράψει η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της και έχει κυρώσει η χώρα μας με τον ν.4074/2012, αναγνωρίζει τη σημασία της προσβασιμότητας και καλεί τα συμβαλλόμενα κράτη να λάβουν κατάλληλα μέτρα προκειμένου να διασφαλίζουν στα άτομα με αναπηρία την πρόσβαση, σε ίση βάση με τους άλλους, στο δομημένο περιβάλλον, τα μέσα μεταφοράς, την πληροφορία και τις επικοινωνίες.
Αν και έχουν γίνει βήματα προόδου πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι (φορείς, Δήμος κλπ.) και τα θεσμικά πρόσωπα να κάνουν πολλά περισσότερα από την βελτίωση του επιπέδου πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία στην πόλη μας, όχι μόνο στις υπηρεσίες αλλά παντού.
Η Δημοτική Αυτοδιοίκηση αξιοποιώντας προγράμματα έχει την δυνατότητα να προβεί σε ενέργειες που θα διασφαλίσουν την πρόσβαση των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους χώρους του δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος (πλατείες, δημοτικά κτίρια, παραλίες, πάρκα, υπηρεσίες κ.α.).
Νίκος Αγγελόπουλος για την εφημερίδα «Συνείδηση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου