Ρ.Α.Σ.: Ολα υπό κατάρρευση στην τωρινή κατοχική περίοδο

Ανακοινώση της Ρ.Α.Σ. Α' & Β΄ ΕΛΜΕ Αιτωλοακαρνανίας

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

«Δίκτυο Παλλαϊκής Δράσης ενάντια στο κατοχικό μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο».

Email: rasaitol@otenet.gr

ΟΛΑ ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ…

(Κατοχική περίοδος, έτος 2011)

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Άρχισε μια τραγική σχολική χρονιά, που ανάλογή της μπορούμε να βρούμε μόνο στην άλλη κατοχική περίοδο, 1941-45, όταν στην ύπαιθρο έκλειναν σχολεία και στα αστικά κέντρα δυσλειτουργούσαν.

Δύο χρόνια τώρα, μια κατοχική κυβέρνηση του ΔΝΤ, της ΕΕ και των διεθνών τοκογλύφων, με «πιασμένα» τα ΜΜΕ, το πολιτικό προσωπικό και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ρημάζει τη χώρα, ξεπουλά τους εργαζόμενους, μας βυθίζει στη φτώχεια και την εξαθλίωση, καίει το μέλλον των παιδιών και της χώρας μας, θέλουν να επιβάλουν παντού την δυστυχία και την αμάθεια!

Στην τωρινή κατοχική περίοδο καταστρέφεται ολοσχερώς η Δημόσια Εθνική Παιδεία και Εκπαίδευση, ενώ...
παράλληλα βέβαια στήνεται και ένα ευρύτερο σκηνικό ανείπωτου τρόμου, για να περάσουν τα νέα δυσβάστακτα μέτρα της εξουθένωσης των μεσαίων τάξεων, της διάλυσης του κοινωνικού ιστού και της εκποίησης του δημοσίου πλούτου της χώρας.

Ο μαύρος Σεπτέμβρης του Μεσοπρόθεσμου και των νέων μέτρων έφερε σοκαριστικές περικοπές (που σε άλλες εποχές φαινόταν σαν αστείο της αντισυστιμικής προπαγάνδας), χαράτσια και απολύσεις, οδηγώντας σε βαθύ αδιέξοδο κάθε εκπαιδευτικό λειτουργό, κάθε εργαζόμενο, τις περισσότερες ελληνικές οικογένειες. Χάθηκε το χαμόγελο από τους μαθητές, η αισιοδοξία για το μέλλον και τη γνώση!

Τώρα ήρθε και το φτωχολόγιο (των 660 Ευρώ στον νεοδιόριστο), που ούτε ενιαίο ούτε μισθολόγιο είναι, δίνοντας έτσι την χαριστική βολή στον εργαζόμενο καθηγητή και κατ’ επέκταση στην εθνική μας οικονομία!

Αυτές τις αρνητικές εξελίξεις, στο χώρο της εκπαίδευσης(αυτό για τους παλιότερους συναδέλφους), είχαμε προβλέψει και...

 δυστυχώς «επαληθεύτηκαν» από την εποχή της μεγάλης απεργίας του κλάδου το 1997. Ο συντηρητικός χειμωνασ ήρθε. Είναι βαρύς και χωρίς θέρμανση! Έτσι γίνεται συνήθως στις καταιγίδες και συγκρούσεις. Δεν μείνει τίποτε για αυτούς που έρχονται. Βλέπεις άλλες οι προτεραιότητες της εποχής. Ίσως η νέα μεγάλη ιδέα των αγορών και των ατομικών λύσεων να μην το επέτρεψαν. Τα καύσιμα όλων εκείνων των μεγάλων αφηγήσεων του κλάδου (απεργία 1988, 1997) έχουν εξαντληθεί δυστυχώς για όλους μας.

Τι να πρωτοπούμε για το σήμερα.

Το πρόβλημα της έλλειψης βιβλίων; (Αν και βέβαια με κάποιες κωμικοτραγικές περιπτώσεις εγχειριδίων, όπως αυτά της Νεοελληνικής Γλώσσας, που στην πραγματικότητα είναι κυρίως συλλογές οδηγιών χρήσης, διαφημίσεων κι άλλων παραπλήσιων «μνημείων» του λόγου, ειλικρινά δεν ξέρουμε αν πρέπει να χαιρόμαστε κιόλας για την έλλειψη αυτή). Τις τάξεις των υπεράριθμων μαθητών; Τις σχολικές επιτροπές; που θεωρητικά μπορεί να μεγάλωσαν (συγχωνευόμενες, ελέω «Καλλικράτη»), αλλά δεν έχουν ούτε την παραμικρή οικονομική δυνατότητα για τα στοιχειώδη των σχολείων, ούτε και προοπτική για δωρεάν εκπαίδευση. Θυμηθείτε το. Μετά την φετινή χρονιά και την πρόσκαιρη ίσως οικονομική στήριξη από τους δήμους για τον φόβο των αντιδράσεων, από τα πολλά απάνθρωπα μέτρα, τα σχολεία θα αφεθούν στην τύχη τους. Το δουλεμπόριο αναπληρωτών; που θα προσλαμβάνονται πλέον μέσω Μ.Κ.Ο.; Τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο των σχολείων (που θα συνεχιστούν σε β΄ φάση). Τις μεγάλες ελλείψεις καθηγητών; Το «ψηφιακό» σχολείο με το project και τη διαθεματικότητα; τα οποία προβάλλονται ως πανάκεια, αλλά κατ’ ουσίαν απλώς παραπέμπουν σε «ζάπινγκ» θεματικών πεδίων. Ή μήπως τις συνεχείς μισθολογικές περικοπές (οικονομική εξαθλίωση), τους ανελέητους κεφαλικούς φόρους και τις καταργήσεις ασφαλιστικών δικαιωμάτων; που έχουν ρίξει την ποιότητα ζωής μας στα Τάρταρα, ενώ είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σύντομα θα εγείρουν πλέον και πασιφανές ζήτημα επιβίωσης.

Και μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα του καθεστωτικού αυταρχισμού των ανερυθρίαστων εντολοδόχων του ξένου κεφαλαίου, ο εκπαιδευτικός, αφού βαφτίστηκε από τα γελοία παπαγαλάκια των εγκάθετων αθηναϊκών ΜΜΕ «τεμπέλης» και κατασυκοφαντήθηκε «ότι δουλεύει λίγες ώρες», θα κληθεί οσονούπω να μετατραπεί και σε πολλαπλών χρήσεων κρατικό υπάλληλο, ώστε να καλύπτει ευέλικτα όποιο κενό θα παρουσιάζεται σε όλο το φάσμα των κοινωνικών υπηρεσιών (δήμους, περιφέρεια κ.α)!

Η επαπειλούμενη εκπαιδευτική εφεδρεία είναι επί θύρες και μάλλον η πρώτη εφαρμογή της θα ξεκινήσει με το Τεχνολογικό Λύκειο στις διάφορες τεχνικές ειδικότητες από τον επόμενο χρόνο.

Αποσυντονισμένος ο συνάδελφος εκπαιδευτικός από την ηλεκτρονική τρομοκρατία και βαθιά απαξιωμένος, μοιάζει ήδη έτοιμος να δεχτεί κάθε μισθολογική μείωση και κάθε αυταρχική διάταξη που θα ζητά από τον καθηγητή κατάργηση και επιμήκυνση του ωραρίου με απλήρωτες υπερωρίες (για το καλό του μαθητή), υποχρεωτική παραμονή στο σχολείο μέχρι της 2 ή 3μμ. κάθε μέρα αλλά χωρίς εκπαιδευτικό αντικείμενο και κάποια ωφέλιμη για το σχολείο δραστηριότητα αλλά για την κάλυψη δύο και τριών θέσεων διοικητικών και βοηθητικών υπαλλήλων σε κάθε σχολείο ή και άλλων υπηρεσιών που σήμερα δεν υπάρχουν.

Δεν είναι όμως βεβαίως αυτό, συνάδελφοι, παιδαγωγικό κλίμα. Είναι μια εγκάθετη παρωδία, που δείχνει πλέον ξεκάθαρα πώς αντιλαμβάνονται οι κρατούντες το λειτούργημά μας, αλλά και ποιοι είναι οι απώτεροι στόχοι τους. Γιατί μετατρέποντας τον εκπαιδευτικό σε αναξιοπρεπή επαίτη, δεν εξοντώνουν φυσικά μόνο εμάς, αλλά και γενικά ισοπεδώνουν το κοινωνικό αγαθό της Παιδείας και Εκπαίδευσης!ΟΧΙ. Ως πνευματικοί άνθρωποι οφείλουμε να «σπείρουμε» στην ελληνική κοινωνία την έγερση και την αξιοπρέπεια. Να γίνουμε αυτό που φοβούνται. ΙΣΧΥΡΟΙ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ.

Και απέναντι σ’ όλα αυτά, τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από την κατάντια της τοπικής ΕΛΜΕ;

Το ΠΑΣΟΚοκρατούμενο τοπικό συνδικάτο μας με την στήριξη κυρίως της «κυβερνητικής ηγεσίας» της ΔΑΚΕ και την φλυαρία της καθεστωτικής αριστεράς δεν έχει πει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ - και ούτε βεβαίως πρόκειται. Άλλωστε οι μισοί ήταν μέχρι τώρα υποψήφιοι διευθυντές και οι άλλοι μισοί αιρετοί ή διορισμένοι κριτές τους! Κι αν δεν ονειρεύονται πια πανελλήνιες συνδικαλιστικές ή άλλες σταδιοδρομίες, αρκούνται στην ένοχη σιωπή γέρνοντας προς διοίκηση μεριά. Και γιατί όχι άραγε; Την καριέρα τους προσπαθούν «να σώσουν και να χτίσουν» οι άνθρωποι. Και το επιχειρούν μέσα σε ένα σκηνικό χρεωκοπίας. Εντελώς ανύποπτοι για το τι επέρχεται πάνω στα κεφάλια όλων μας, αλλά και στα δικά τους. Θλιβερά ανήμποροι να αρθρώσουν τον παραμικρό ουσιώδη λόγο αντίστασης στα κομματικά αφεντικά τους.

Απέναντί τους όλοι εμείς. Στηριζόμενοι στις αξίες της Ελληνικής και Οικουμενικής Παιδείας και Μόρφωσης, της Διατήρησης της Εθνικής Ιστορικής Μνήμης και Ταυτότητας, της Συνολικής Αναβάθμισης του Εκπαιδευτικού Λειτουργού και Έργου και της Ενδυνάμωσης του Δημόσιου Σχολείου, καλούμαστε να αυτό-οργανωθούμε και να συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε.

Εμείς θα το κάνουμε, όσο παραμένουμε ακόμη πνευματικά ζωντανοί. Ο ανένδοτος αγώνας της μετωπικής σύγκρουσης με τις κατοχικές εξουσίες των μνημονίων και τα συνδικαλιστικά τους εξαπτέρυγα έχει πλέον αρχίσει.

• Παίρνουμε την πρωτοβουλία για να κάνουμε με όλους Μαζί τους συναδέλφους το ρήγμα στο παλιό που έχει παραδοθεί στους καταχτητές.

• Για αυτό Καλούμε τους εκπαιδευτικούς και όλους τους εργαζόμενους σε κοινό αγώνα με στόχο την ανατροπή του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και της απάνθρωπης κυβέρνησης των «δικαστικών επιμελητών» και των τοκογλύφων!

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι

να πούνε.  Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

 πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’ όχι –το σωστό– εις όλην την ζωή του.»

Κ.Καβάφης.                                                                       
Αγρίνιο, Οκτώβριος 2011.

Ρ.Α.Σ.