Σαββάτο Φθινοπωρινό μες τη μελαγχολία
πλακώσανε τα σύννεφα προς τα δικά μας μέρη,
και στο θλιμμένο ουρανό κάνουν περιπολία
κοράκια που από καιρό μας στήσανε καρτέρι.
Φθινόπωρο. Και φτάσαμε στο δέκατο το μήνα
το καλοκαίρι έφυγε χωρίς να πάρω πρέφα,
έφτασε πάλι ο καιρός να βγάλω καπαρντίνα
και πάλι η ομάδα μου δεν βγαίνει ούτε ουέφα.
Φθινόπωρο. Πάει τέλειωσε κι αυτό το καλοκαίρι
κι εγώ τώρα φτωχότερος δεν έχω που να ελπίζω,
κρατάω το κεφάλι μου με το 'να μου το χέρι
στο λάπτοπ μου με τ' άλλο τα γράμματα ζγαρλίζω.
Σαββάτο Φθινοπωρινό, μαγκώθηκε η ψυχή μου
σα να την σφίγγει σήμερα τεράστια τανάλια,
έχασα και την εσωτερική που είχα συνοχή μου
πίνω καφέ παρηγοριάς κι είμαι σε μαύρα χάλια.
Φθινόπωρο και μέσα μου όλα είν'μπερδεμένα
κι όλα μοιραίως οδηγούν σε μια μελαγχολία,
μα υπάρχει μια διέξοδος παντοτινή για μένα
να πάω να βρίσω ασύστολα, έξω στα καφενεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου