Σου ’ρχεται να πιάσεις το βαπόρι απ’ τις δυο άκρες να το βουτήξεις στη θάλασσα, να το τινάξεις καλά, να φύγουν όλα τα ζωντόβολα που το μολεύουν, και να το ανεβάσεις πάλι επάνω στα κύματα, αδειανό και φρεσκοπλυμένο.»
Μπουνιές στο στομάχι του κάθε Έλληνα τούτα τα λόγια, όχι απλά χτυπήματα. Μα μήπως τα πήρε κανένας σοβαρά; Μήπως αλλάξαμε καθόλου από τότε; Μια καρναβαλίστικη στολή εξευρωπαϊσμού βάλαμε, ντυθήκαμε «μπούλες» να καμουφλάρουμε το αιώνιο μας το χάλι.
Μέχρι που βγάλαμε τη μάσκα μόνοι μας, κι όλοι μας πήρανε χαμπάρι. Εκείνο που μας μαθαίνανε να τραγουδάμε στο σχολείο, και στο στρατό αργότερα - η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει – μάλλον έπρεπε να λέει η Ελλάδα ποτέ δεν αλλάζει. Κι αυτά που κατά καιρούς ακούγονται για «καινούργιο ξεκίνημα, και επερχόμενη ανάπτυξη»; Το πιο σύντομο ανέκδοτο όλων των εποχών.
Ξέρω. Έλα, εντάξει κόφτο ρε Καστρινέ θα πείτε. Πας πάλι να μας χαλάσεις τη διάθεση Πρωτομηνιάτικα. Πες κάτι χαρούμενο κι αισιόδοξο καμιά φορά!
Η τρόϊκα φταίει αδέρφια, που είδα πάλι στο γυαλί πρωί - πρωί μπροστά μου και μου γύρισαν τ’ άντερα. Μόνο αν μπει για τα καλά η Άνοιξη και φτιάξει λίγο ο καιρός, μας βλέπω να παίρνουμε λιγάκι τα πάνω μας. Πάνω σ΄αυτή τη προσμονή λοιπόν έγραψα και το παρακάτω ποίημα.
Ο ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟΣ
Άντε να μπει η Άνοιξη μπας και ξελαμπικάρω
μπροστά να πάρει το μυαλό να δει πιο καθαρά,
να ισιώσει και κάνα στραβό λιγάκι να γουστάρω
και πρόσωπο Θεού να δω, έστω για μια φορά.
Να πίνω τα ουζάκια μου σ΄ ωραίες παραλίες
τσίπουρο με γλυκάνισο μέχρι που να μεθύσω,
να ξεφτιλίσω γκαντεμιές και παλιοσυγκυρίες
και τα κολοπροβλήματα πίσω λίγο ν’ αφήσω.
Άντε να 'ρθει η Άνοιξη κι ύστερα καλοκαίρι
να πίνω τα μπυρόνια μου κάτω από την ομπρέλα,
και επιτέλους μια φορά να’χω το επάνω χέρι
κι ολημερίς ν’ αναφωνώ: παιδιά ζήτω η τρέλα.
Να πιάνω στο αγκίστρι μου τσιπούρες και μπαλάδες
στου ανέμου τα φυσήματα να αναπνέω αλάτι,
κι όταν προκύπτουν ξαφνικά απρόοπτοι μπελάδες
γραμμένα όλα στ’ αποκρυφα,να τους γυρίζω πλάτη.
Καλό μήνα και καλή άνοιξη σ’ όλους.
Κώστας Καστρινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου