«Το βάρος των ευθυνών που επωμιζόμαστε είναι δυσβάσταχτο. Η κόπωση είναι υπερβολική. «Πάσχουμε» από έλλειψη προσοχής, γινόμαστε επιρρεπείς στα λάθη.
Λυπάμαι που το λέω αυτό, αλλά έπειτα από 17 χρόνια δουλειάς, ντρέπομαι πλέον…που είμαι νοσηλευτής. Ντρέπομαι γιατί δεν μπορώ να προσφέρω τις υπηρεσίες υγείας που πρέπει να προσφέρω στους ασθενείς.
Μιλάμε για ασθενείς, αυτό ας μην το ξεχνάμε ποτέ. Βρίσκονται σε μια ιδιαίτερα αδύναμη και ευάλωτη θέση και έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους σε εμάς. Μας κοιτούν στα μάτια και περιμένουν να τους κρατήσουμε στην ζωή.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το παραβλέψει αυτό. Είμαι περήφανος για την δουλειά μου, το αγαπώ το επάγγελμα μου, αλλά ντρέπομαι για την κατάντια που βιώνουμε εμείς και μαζί μας…οι ασθενείς.
Οι συνθήκες εργασίας είναι κάκιστες, όπως άλλωστε και ο μισθός μας. Με 17 χρόνια προϋπηρεσία, Τ.Ε, λαμβάνω συνολικά περίπου…1.000 ευρώ. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι οι αντοχές του νοσηλευτικού προσωπικού. Έχουμε εξαντληθεί και ο αριθμός μας πλέον δεν επαρκεί για να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες.
Τα όρια αντοχής μας, τόσο τα ψυχολογικά όσο και τα σωματικά, έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Οι μισθοί μας είναι τριτοκοσμικοί, οι βάρδιες δεν βγαίνουν, για τις προσλήψεις που επείγουν είμαστε ακόμη…στο «περίμενε». Το είπα στην αρχή, το λέω και τώρα: Ντρέπομαι για την κατάσταση αυτή. Και όταν ακούσετε τους λόγους θα καταλάβετε…» τονίζει απογοητευμένος στο bangladeshnews. gr, o Λάμπρος Λιάπης, νοσηλευτής στην Μονάδα Τεχνητού Νεφρού, στο Γενικό Νοσοκομείο Μεσολογγίου «ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ»
«Το δικό μας το νοσοκομείο εδώ και 3 χρόνια είναι διασυνδεόμενο με το νοσοκομείο του Αγρινίου. Πραγματοποιούνται μεταφορές προσωπικού με παράτυπο τρόπο, μέσω αποφάσεων των διοικήσεων των νοσοκομείων με την αρμόδια ΔΥΠΕ απλά να…ενημερώνεται.
Αντί οι διοικητές να κάνουν αιτήσεις για προσλήψεις προσωπικού και να τις προωθήσουν στην ΔΥΠΕ, και από εκεί η ΔΥΠΕ, στο υπουργείο, «βολεύονται» με μετακινήσεις προσωπικού που δυσκολεύουν υπέρμετρα τις ζωές των εργαζομένων και «ρίχνουν» το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια… «ανακύκλωση».
Χαρακτηριστική ιστορία: Καρδιολόγος από το δικό μας νοσοκομείο, Επιμελητής Ά μάλιστα, μετακινήθηκε στο Αγρίνιο για να καλύψει τις εκεί βάρδιες/εφημερίες της καρδιολογικής κλινικής για το καλοκαίρι. Στο τέλος παραιτήθηκε γιατί δεν άντεξε τις συνθήκες και το εξαντλητικό πέρα δώθε. Ιδιώτευσε και ηρέμησε. Άνοιξε το δικό του ιατρείο.
Χάσαμε έναν εξαιρετικό επιστήμονα και άνθρωπο. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι η καρδιολογική κλινική λειτουργεί σε εμάς 3 μέρες και άλλες 3 στο Αγρίνιο, εξαιτίας της μη-πραγματοποίησης προσλήψεων για την κάλυψη των κενών θέσεων. Έχουμε 2 καρδιολόγους, οι οποίοι βρίσκονται κοντά στην σύνταξη, με τον βαθμό του διευθυντή. Εξαιρετικοί και οι δύο.
Ευτυχώς που δεν υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ γιατρών και νοσηλευτών. Σε αυτό είμαστε τυχεροί. Σε άλλα πολλά όμως, είμαστε άτυχοι. Ακούστε αυτό: Παθαίνεις έμφραγμα και γίνεται εισαγωγή στο νοσοκομείο Μεσολογγίου, την άλλη μέρα όμως πρέπει να πας στο Αγρίνιο γιατί εφημερεύει μόνο αυτό. Αν υπήρχαν όμως γιατροί, αυτό δεν θα ήταν αναγκαίο. Αν όμως στο Αγρίνιο, ο γιατρός προκρίνει την παράταση της θεραπείας σου, εσύ πρέπει να επιστρέψεις ξανά…στο νοσοκομείο του Μεσολογγίου, καθότι θα έχει έρθει η σειρά του να εφημερεύσει. Όλα αυτά είναι τραγικά.
Ο ασθενής, και ο κάθε ασθενής, θα σκέφτονταν ένα πράγμα μόνο: «Θα επιζήσω με όλο αυτό το πήγαινε-έλα; Μήπως αφήσω την τελευταία μου πνοή στο δρόμο;». Και ποιος μπορεί να τον αδικήσει, επειδή σκέφτεται έτσι;
Στην Μονάδα Τεχνητού Νεφρού στην οποία εργάζομαι οι ελλείψεις είναι πολλές. Λειτουργούμε με έναν μόνο νεφρολόγο, ο δεύτερος πήρε σύνταξη. Αν και έχει βγει προκήρυξη για την κάλυψη της δεύτερης θέσης εδώ και 1 χρόνο…ακόμη περιμένουμε. Την κρατάμε την μονάδα ανοιχτή με νύχια και με δόντια. Αν κλείσει, που θα πάνε οι νεφροπαθείς;
Την ίδια ώρα, ενώ οι διεθνείς αναλογίες ορίζουν 1 νοσηλευτή ανά 3 αιμοκαθαρόμενους, εγώ έχω υπό την ευθύνη μου 6 ασθενείς…Ποιον να δεις πρώτα; Ποιον να νοσηλέψεις; Δεν είναι συνθήκες εργασίας αυτές.
Ας υποθέσουμε ότι δύο ασθενείς παθαίνουν έμφραγμα ταυτόχρονα και είμαι μόνος μου στην βάρδια…Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει; Το ψυχολογικό φορτίο είναι τεράστιο. Αν πεθάνουν στα χέρια μου, χωρίς να προλάβω να κάνω την δουλειά μου, οι τύψεις θα ήταν τεράστιες. Ας ακούσουν επιτέλους τα προβλήματα μας και ας δώσουν λύσεις».
Πηγή: bangladeshnews.gr
από http://www.aixmi-news.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου