ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΑΝΗΣ
Πρώην Υπουργός Εργασίας
Οι νέες μειώσεις στις συντάξεις που θα αρχίσουν το πιθανότερο από 1/1/2019, έχουν ήδη συμφωνηθεί με τους «θεσμούς» και εκείνο που απομένει να δούμε είναι ποιες κατηγορίες συνταξιούχων θα «σηκώσουν» το μεγάλο βάρος, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ένα ποσό κοντά στα 2 δις ευρώ.
Το ένα, λοιπόν, μεγάλο θέμα που απασχολεί αυτή την περίοδο τους συνταξιούχους και τις οικογένειές τους, είναι πόσο θα μειωθεί το εισόδημά τους.
Είναι προφανές ότι όσο λιγότεροι είναι εκείνοι που θα επωμιστούν το βάρος, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι μειώσεις. Ακούγεται το σενάριο ότι οι περικοπές θα αφορούν 900 χιλιάδες περίπου συνταξιούχους. Στην περίπτωση αυτή «φωτογραφίζονται» οι συνταξιούχοι με ποσά άνω των 800 ευρώ και αυτό σημαίνει μείωση της κύριας σύνταξης κατά μέσο όρο 16%.
Και επειδή δεν πρόκειται να είναι οι μειώσεις στο ίδιο ποσοστό και επειδή αναμένεται να συνδεθούν με τη λεγόμενη προσωπική διαφορά οι περικοπές για ορισμένους συνταξιούχους ,κυρίως ελεύθερους επαγγελματίες, μπορεί να ξεπεράσουν και το 40%.
Μεγάλες μειώσεις οι οποίες δεν αφορούν κατ’ ανάγκη και μεγάλες συντάξεις,αλλά, μπορεί να είναι και σε συντάξεις των 1.100 ευρώ,όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους συνταξιούχους δικηγόρους.
Από την άλλη πλευρά όμως - και αυτό αποτελεί ακόμη μεγαλύτερο θέμα - είναι εάν επιτέλους τελειώσαμε με τις περικοπές στις συντάξεις.Εάν αυτές οι περικοπές που συνοδεύουν το τρίτο μνημόνιο είναι οι τελευταίες ή θα συνεχίσουμε και τα επόμενα χρόνια να συζητάμε για νέες μειώσεις.
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι ασφαλής από σήμερα γιατί υπάρχουν προϋποθέσεις και στόχοι που επιβάλλεται να πετύχουμε προκειμένου να διατηρηθούν, έστω όπως θα έχουν διαμορφωθεί οι συντάξεις στο τέλος του 2019, μετά τις νέες περικοπές.
Πρώτη και βασική προϋπόθεση είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας με αύξηση της απασχόλησης και βελτίωση του εισοδήματος. Τίποτα δεν είναι δεδομένο κάτω από τις παρούσες συνθήκες. Προαπαιτούμενα για να μπούμε σε μια νέα πορεία με οικονομική ανάπτυξη είναι οι βαθιές αλλαγές σε κρίσιμους τομείς, όπως στη Δημόσια Διοίκηση , στο φορολογικό σύστημα ,στη Δικαιοσύνη,στην Παιδεία,στο μοντέλο διακυβέρνησης κ.λ.π.
Με εξοντωτικούς φόρους και αναποτελεσματικές κρατικές δομές δεν θα έρθει ποτέ η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Δεύτερη επίσης βασική προϋπόθεση είναι η ουσιαστική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με στόχο τον εξορθολογισμό των εισφορών, την παροχή εκ νέου κινήτρου ασφάλισης και την ανάπτυξη σε καθαρά ανταποδοτική βάση του δεύτερου «πυλώνα» της ασφάλισης με τη μορφή των επαγγελματικών ταμείων.
Εισφορές οι οποίες διαμορφώνονται με βάση το νέο νόμο 4387/2016 ως μέσο μηνιαίο ποσό στα 243 ευρώ και κλιμακώνονται από 168 μέχρι και τα 2.224 ευρώ το μήνα, αποτελούν ένα πρωτοφανές φαινόμενο στρέβλωσης.
Η στρέβλωση είναι ακόμη μεγαλύτερη αν συνυπολογιστεί ότι όποιος πληρώνει τα πολλά δεν πρόκειται να πάρει τα λεφτά του ούτε σε 30 χρόνια συνταξιοδοτικού βίου.
Δεν μπορεί λοιπόν αυτό το ασφαλιστικό να καταστεί βιώσιμο
Τρίτη προϋπόθεση είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού, στη λειτουργία του, ασφαλιστικού φορέα.
Ο ΕΦΚΑ δεν ήταν η σωστή επιλογή, αλλά, έγινε και μάλιστα με πάρα πολλά προβλήματα στην έναρξη της λειτουργίας του. Τώρα το ζητούμενο δεν είναι να πάμε πίσω στα τρία ταμεία που θα ήταν το καλύτερο. Τώρα θα πρέπει να γίνει μια μεγάλη προσπάθεια έτσι ώστε το νέο ταμείο να καταστεί ένας σύγχρονος Φορέας. Να αποκτήσει τη δυνατότητα ελέγχων, να γνωρίζει ποιος χρωστάει και τι,να μπορεί να εξυπηρετήσει τους πολίτες,χωρίς τις καθυστερήσεις και τις ουρές της αναξιοπρέπειας.
Όλα αυτά είναι προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας και πρέπει να αποτελέσουν μέρος του συνολικού σχεδίου που χρειάζεται να εφαρμόσουμε το ταχύτερο δυνατόν.
Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε ότι δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις και μετά το 2019.
Για όσο διάστημα παραμένουμε στις υποσχέσεις και στα γενικόλογα , χωρίς το ανάλογο περιεχόμενο,δεν μπορούμε παρά να...ανησυχούμε.
Για όσο διάστημα καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις για το τέλος των μνημονίων, για την έξοδο στις αγορές , για το τέλος των πιέσεων και της επιτήρησης στην οποία βρισκόμαστε , χωρίς να αντιμετωπίζουμε τις αιτίες που μας οδήγησαν στην κρίση , έχουμε κάθε λόγο να είμαστε επιφυλακτικοί
Γιατί πολλές φορές ακούσαμε για ισοδύναμα, για εναλλακτικά μέτρα, για αντίμετρα , για παράλληλα προγράμματα και άλλα πολλά και το μόνο που βλέπουμε είναι να ...περνάμε κάθε φορά κάτω από τον «πήχη».
Και όταν περνάμε κάτω από τον «πήχυ» δεν είναι μόνο θέμα αναξιοπιστίας, δεν είναι μόνο απογοήτευση. Είναι και μια δέσμη επώδυνων μέτρων που συνοδεύει κάθε αποτυχία.
* το σκίτσο είναι παλαιότερο του Γιάννη Ιωάννου,αλλά δυστυχώς διαχρονικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου