Σαν σήμερα το Βραχώρι… ξέρω πως … βαριά, πολύ βαριά Πονάει… Δακρύζει!!!

Σαν σήμερα … Μεγάλη Παρασκευή… Εμείς εδώ στο Βραχώρι… πενθούμε Αληθινά!!!

120 Λεβέντες και Λεβέντισσες Έλληνες, Πραγματικούς Πατριώτες, εκτέλεσαν οι Γερμανοί Καταχτητές, οι Αιμοβόροι Ναζί… στο Μαρτυρικό Αγρίνιο, στ’ Αγαπημένο μας και Ηρωικό Βραχώρι!!!

Στις 14 Απρίλη 1944… και τι σύμπτωση η μεγάλη Παρασκευή σήμερα, συμπίπτει με κείνη την Ημερομηνία!!!

Αποκρινόμαστε με βουρκωμένο βλέμμα … με την βροντόφωνη σιωπή μας .. «στα γιατί;» της Ιστορίας μας!!!

Με Διαρκή Αντίσταση!!!

Σαν σήμερα … Μεγάλη Παρασκευή… Εμείς εδώ στο Βραχώρι… πενθούμε Αληθινά!

Επικοινωνούμε και ένα νεύμα… που λέει πολλά…
ξέρουμε ΕΜΕΙΣ… και δεν ΞΕΧΝΑΜΕ!!! 

Δεν ξεχνάμε… γνωρίζουμε, είμαστε ΕΔΩ… κι εδώ θα παραμείνουμε όσο βαράει η φλέβα μας, Αγωνιζόμενοι για τα Λαϊκά μας Δίκια. 

Για την Πατρίδα μας, για τον Λαό μας… για τη Λευτεριά και τη Λαοκρατία!!!

Σαν σήμερα … μικρό παιδάκι ήμουνα… μ’ έπαιρνε ο παππούς μου ο Μήτσος ο Ντόκας…. Στο Βραχώρι… εκεί που αντάμωνε με παλιούς Αγωνιστές!!!
Θυμάμαι… έχω εικόνες… καρέ –καρέ…από Αγρινιώτικα ποτοπουλειά!!

Εκεί που οι παλιοί Αγρινιώτες Αγωνιστές τον πόνο τους έπνιγαν μέσα στο κρασί!!!

Μ’ έπαιρνε ο παππούς μου ο Μήτσος ο Ντόκας… εκεί που αντάμωνε με τον μπάρμπα Λία τον Αλεξάκη, τον Τάσο Πετρίδη, με τον Σπύρο Γερολυμάτο, με τον Λάμπρο τον Λαζούρα απ’ τη Ντούτσαγα,  με τον Κρικοχωρίτη, τον Σπανό, με τον Καρέλο, τον Σωρηρόπουλο…  και μ’ άλλους παλιούς Αγωνιστές και καπνεργάτες του Βραχωριού!!!

Κι εγώ μικρό παιδάκι άκουγα… τις κουβέντες τους… κι ασυναίσθητα έμεινα … ακίνητος… καθηλωμένος… εγώ ο πάντα ανήσυχος, ο ζωηρός, ο αεικίνητος και ο απειθάρχητος… έμεινα ακίνητος και καθηλωμένος… στα γόνατα του παππού μου!

Μετά συνειδητοποίησα… πολύ μετά… μετά από χρόνια… Σαν μεγάλωσα…τι μ’ έκανε τότε… ασάλευτο κι ήσυχο!!!
Ήταν το πνεύμα του περιβάλλοντος χώρου και της βαριάς ατμόσφαιρας που τα λόγια των συμπαρευρισκόμενων  μ’ έκαναν  … όχι άταχτο… ν’ ακούω!

Ήταν μια Μεγάλη Παρασκευή στο Βραχώρι!!!

Σαν σήμερα το Βραχώρι… ξέρω πως … βαριά, πολύ βαριά Πονάει… Δακρύζει!!!

Κι εγώ αλλιώς δεν μπορώ να γράψω … παρά σκουπίζοντας το δάκρυ απ’ το βουρκωμένο βλέμμα μου … και πιστέψτε με… αυτό το ’κανα πολλές φορές απόψε… για να τελέψω τούτο το κείμενο!!!

Με την Ελπίδα πως τούτος ο Λαός, ο Λαός μου … δε θα ζει πάντα σε Μεγάλη Παρασκευή!!!

Θα …νιώσει … την Πραγματική Ανάσταση!!!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ ΜΟΥ!!!

prototypia: Αγρίνιο-72 χρόνια απ' τη Μαρτυρική Θυσία των 120 ...

Δημήτρης Ντόκας
http://www.prototypia.gr/