Με αφορμή την απαράδεκτη ενέργεια συγκεκριμένων στελεχών της συνδικαλιστικής ανθρωπογεωγραφίας της «χωροφυλάκισης» της Εργατικής Πρωτομαγιάς και των επεισοδίων που δημιούργησαν.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί – αν και για πολλά απ' όσα υποψιάζομαι είμαι σίγουρος – και κάτω από το βάρος ποιας ανάγκης ή μέσα στο πλαίσιο ποιας στρατηγικής, άνθρωποι που εκτιμώ και που σέβομαι για τους προσωπικούς και συλλογικούς τους αγώνες (γεγονός που με κάνει να θυμώνω ακόμα πιο πολύ), δημιούργησαν την Κυριακή της Πρωτομαγιάς το απαράδεκτο και παράλογο επεισόδιο στην Πλατεία Δημοκρατίας. Αλήθεια στο όνομα ποιας καθαρότητας άραγε;
Αυτό που ξέρω καλά όμως είναι, ότι όποιοι συνεχίζουν τη δημόσια σιωπή τους για τη δημόσια αυθαιρεσία τους, θα πρέπει να απολογηθούν και να ζητήσουν συγγνώμη γι' αυτή την ντροπή, που θα τους βαραίνει στη συνείδηση μου αλλά και στη συνείδηση, όπως πιστεύω, όλης της τοπικής κοινωνίας. (Να σημειώσω εδώ, ότι ο ενικός αριθμός, τον οποίο χρησιμοποιώ, δεν είναι η επηρμένη επιλογή ενός αφελούς εγωισμού. Είναι ο ενικός αριθμός της αναζήτησης της ουσίας, κόντρα στον επιρρεπή στις δημόσιες σχέσεις πληθυντικό της ευγενείας.)
Η Κεντρική Πλατεία του Αγρινίου ούτε ιδιοκτησία κανενός είναι, ούτε την περιστασιακή χρήση της κανένας να αποδείξει, ακόμα και αν προς τούτο, επιδείξει το παραχωρητήριο της αρμόδιας Αστυνομικής Διεύθυνσης.
Η Κεντρική Πλατεία του Αγρινίου, όπως όλοι γνωρίζουν, έχει παραχωρηθεί από τις 14 Απριλίου του 1944 για χρήση σε όλους όσους σε αυτή την περιοχή αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Και το παραχωρητήριο αυτό φέρνει ακόμα τις νωπές υπογραφές του ρόγχου των τριών Κύριων και Αποκλειστικών ιδιοκτητών της. Τις υπογραφές δηλαδή του Πάνου Σούλου, του Χρήστου Σαλάκου και του Αβραάμ Αναστασιάδη. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει μια συγκεκριμένη συμβολική αξία η οποία επιβάλλει πρακτικές που εναρμονίζονται με το πνεύμα αυτής της παρακαταθήκης και κανείς δεν μπορεί να ορίζει τον εαυτό του χωροφύλακα αυτής της συγκεκριμένης υπεραξίας της.
Ωραία μέρα διαλέξατε για την ματαίως περιφρουρημένη, δικαίως περιχαρακωμένη, πολιτικά επηρμένη και κινηματικά ανιστόρητη πρακτική σας. Και γράφω, ωραία μέρα διαλέξατε, γιατί οι άνθρωποι που έχουν μικρή μνήμη είναι μικρόνοοι, οι άνθρωποι που δεν έχουν ιστορική μνήμη είναι ανιστόρητοι αλλά οι άνθρωποι που με τις πράξεις τους αποδεκνύουν, πως θυμούνται ό,τι τους βολεύει, δεν είναι απλά και μόνο ωφελιμιστές, είναι ΥΠΟΠΤΟΙ, και παρά την επιμονή της λογικής μου, αυτόν τον προσδιορισμό δεν επιθυμώ να σας τον αποδώσω.
Η πρώτη του Μάη, κάποιοι το γνωρίζεται ίσως καλύτερα από μένα, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες των εργατών όλου του κόσμου. Είναι μια κόκκινη μέρα μνήμης. μιας μικρής ιστορικά περιόδου. γεμάτης όμως από τους αγώνες της εργατικής τάξης, που οδήγησαν στη 2η Διεθνή των Εργατών, για τη γέννηση της οποίας ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ της Πρωτομαγιάς του 2011 στην ένθετη έκδοση του «7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ» στη στήλη με τον χαρακτηριστικό τίτλο «ΙΣΤΟΡΙΑ» και στο άρθρο «Η ίδρυση της Β` Διεθνούς» γράφει:
«Ένα δεύτερο στοιχείο, που χαρακτηρίζει εξίσου τη Β` Διεθνή από τη γέννησή της, είναι ότι μέχρι το 1900 δεν είχε ένα σταθερό, διεθνές ηγετικό κέντρο. Για την ακρίβεια, δεν είχε ούτε διεθνές δημοσιογραφικό όργανο, ούτε καταστατικό, ούτε καν ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα και οι αποφάσεις των συνεδρίων της δεν ήταν υποχρεωτικές για τα εθνικά τμήματα. Μόνο στα 1900 ιδρύθηκε το Διεθνές Σοσιαλιστικό Γραφείο στις Βρυξέλλες, με πρόεδρο τον Ε. Βαντερβέλντε, που, ωστόσο, δε θεωρούνταν κεντρικό καθοδηγητικό όργανο. Το γεγονός αυτό ο Πρέντραγκ Βρανίτσκι («Ιστορία του μαρξισμού», εκδόσεις «Οδυσσέας», τόμος Α`, σελ. 284) το ερμηνεύει ως εξής: «Έβλεπε καλά ο Ένγκελς ότι απέναντι σε τόσο πλατιά και σύνθετα επαναστατικά κινήματα δεν μπορούσε να δοθεί μια συγκεντρωτική κατεύθυνση και πως ο Ένγκελς και ο Μαρξ δεν είχαν την......... πρόθεση να περάσουν για ανεξέλεγκτες αυθεντίες, έτοιμες να επιβάλουν τις μόνες σωστές λύσεις, αλλά, αντίθετα, ήταν σύντροφοι που έδιναν συμβουλές και παραινέσεις στη δύσκολη πάλη που έκαναν οι σοσιαλιστές για να πραγματώσουν τις σύμφυτες στο ιστορικό κίνημα τάσεις».
Κάποιοι όμως, παρά τα όσα πίστευαν ο Ένγκελς και ο Μαρξ, έχουν σκοπίμως ξεχάσει τη μέθοδο της διαλεκτικής και επιλέγουν να επιδείξουν την «αυθεντία της ορθοδοξίας» με καθαρά χωροφυλακίστικο τρόπο, όταν μάλιστα, λίγες ώρες πριν οι ίδιοι καλούσαν με ντουντούκα όλους τους εργαζόμενους της περιοχής στην Εργατική Πρωτομαγιά.
Δεν επιθυμώ να επεκταθώ περισσότερο. Αυτό όμως που θέλω να σημειώσω τελειώνοντας είναι, ότι όσοι λειτούργησαν, έτσι όπως λειτούργησαν, οφείλουν μία δημόσια συγνώμη, καταρχάς στους συντρόφους τους, έπειτα στην τοπική κοινωνία, και μετέπειτα σε όλους όσους υπέστησαν αυτού του είδους τη συμπεριφορά.
Καλοπροαίρετα θυμωμένος
Λευτέρης Τηλιγάδας
Διαβάστε κι αυτό:Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου