Κουράστηκα ρε άνθρωπε. Κουράστηκα από ετούτη τη μαυρίλα γύρω μου. Και το αγαπούσα αυτό το σκούρο χρώμα, σκεπάζει έλεγα της κοινωνίας τη βρομιά. Όμως τώρα δεν είναι πια επιλογή, και έγινε πικρή ανάγκη γύρω μας. Οι άνθρωποι κυκλοφορούν, με ένα μαύρο πέπλο τα πρόσωπά τους να σκεπάζει. Ακόμα κι οι πιο αισιόδοξοι, ορχήσανε κι αυτοί να γίνονται μουτζούρες. Μουτζούρες που σκεπάσαν τα χαμογέλα, που γίναν πια είδος προς εξαφάνιση. Και όταν κάποιος σου χαμογελά νιώθεις πια σήμερα ότι σου δίνει ελεημοσύνη. Σήμερα δεν βρίσκω πια τίποτα να γράψω. Κι όταν δεν έχω εγώ τίποτα να γράψω, είναι σα να μη νιώθω. Σα να μην είμαι εγώ. Και όντος πράγματι δεν είμαι... Δε μπορεί να είμαι. Εγώ γκρίνιαζα, φώναζα, μιλούσα και χαμογελούσα. Μπορεί πολλές φορές ειρωνικά, αλλά χαμογελούσα. Τώρα τίποτα δεν κάνω. Τίποτα δεν έχω όρεξη πια να κάνω. Το νιώθω ότι γίνομαι κι εγώ σιγά –σιγά, μαύρος λεκές σ’ ένα γριζόμαυρο τοπίο. Και μη μου πεις πάλι να το παλέψω. Το προσπαθώ αλλά δε γίνεται. Και δεν το θέλω. Κοίταξε, όλη η την εικόνα τώρα γύρω σου. Ερήμιν σου σιγά-σιγά άλλοι θολώνουν το τοπίο. Κι εμείς σαν σκόρπιες μαύρες μολυβιές, σε λίγο ούτε που θα μας ξεχωρίζουμε, μέσα στο μαύρο κι άραχνο το φόντο. Παντού μαυρίλα. Πρέπει να πάρουμε τους μαρκαδόρους απ’ τα χεριά τους να ζωγραφίσουμε ξανά εμείς τούτο τον τόπο. Και τώρα σύντομα. Γιατί σε λίγο Θα’ ναι αργά...
Κώστας Καστρινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου