Έχουν γραφτεί τόσα πολλά τις τελευταίες μέρες για την τραγωδία στους Αγίους Αναργύρους και γι’ αυτό σε παρακαλώ να δημοσιεύσεις την επιστολή μου.
Ο Χρήστος Ζαπαντιώτης ήταν ένα παιδί που δεν προκάλεσε ποτέ πονοκέφαλο στους γονείς του, δεν δημιούργησε ποτέ προβλήματα σε κανέναν.
Ο πατέρας του ήταν ένας πολύ καλόκαρδος και κοινωνικός άνθρωπος, που είχε αληθινή αγάπη για τον θεό και τους ανθρώπους, αγαπητός σε όλους όσους τον γνώριζαν.
Η μητέρα του, μια γυναίκα ήσυχη αφοσιωμένη στο σπίτι της, την οικογένεια και τα παιδιά της.
Ο πατέρας του έλεγε συχνά πως «ένα σπίτι είναι άδειο χωρίς κόρη», γιατί δεν ξεπέρασε ποτέ τον χαμό της μοναδικής του κόρης που πέθανε μικρή.
Με τον Χρήστο είμαστε ξαδέλφια και βρισκόμασταν συχνά στην Αθήνα και στο χωριό όπου μαζευόμαστε όλοι τα καλοκαίρια και τις γιορτές.
Ήταν σοβαρός, ήρεμος, με χιούμορ, έξυπνος, και πάντα φερόταν με φροντίδα και σεβασμό.
Μιλούσαμε συχνά για τη δουλειά του, για την πορεία που ήθελε να ακολουθήσει, τι του ταίριαζε. Κάποια στιγμή πήρε μετάθεση στο αεροδρόμιο και έπειτα στη Βουλή στη φρουρά του Σημίτη.
Πολλές φορές έκανα τον συνήγορο του διαβόλου και τον προκαλούσα με σκοπό να τον ταράξω, είχε τόση εξασκημένη διπλωματία και έλεγχο όμως και δεν ξεπερνούσε ποτέ όρια. Τον θαύμαζα γι’ αυτό.
Κάποιες φορές τον πείραζα για τον Σημίτη, «αξίζει να φας εσύ την σφαίρα για τον Σημίτη;», τον ρώταγα.
Εκείνος χαμογέλαγε και φαινόταν από τα μάτια και τις απαντήσεις του πως είχε αγάπη και μεγάλο σεβασμό για τον Σημίτη, τον «Καθηγητή» όπως τον έλεγε.
Δεν υπήρχε καμμιά αμφιβολία για την αφοσίωση του Χρήστου, δεν θα τον πρόδιδε ποτέ.
Σαν άνθρωπος, μπορούσες να τον εμπιστευτείς απόλυτα και ήξερες πως θα έκανε πάντα το σωστό.
Όταν γνώρισε την Ελένη και αρραβωνιάστηκαν, χαρήκαμε όλοι.
Ήταν φανερό πόσο την αγαπούσε.
Λίγες μέρες πριν τον γάμο, πέθανε ο αδερφός της Ελένης.
Ο γάμος τους έγινε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, είχε ομορφιά, σοβαρότητα και ηρεμία, ήταν διάχυτο ένα συναίσθημα που δεν συναντάς συχνά σε γάμους.
Όταν ολοκλήρωσε το μυστήριο, ο παπάς τίμησε τους παρευρισκόμενους, μας ευχαρίστησε για την προσοχή και ευλάβεια που επιδείξαμε σε όλη την τελετή, είχε συγκινηθεί από τον σεβασμό και την αγάπη όλων.
Ο Χρήστος ήταν ένας αφοσιωμένος σύντροφος και σύζυγος και όταν έγινε πατέρας ήταν τρισευτυχισμένος, λάτρευε την κόρη του. Έδειχνε την ίδια αδυναμία προς την κόρη του, όπως έλεγε ο πατέρας του.
Ό,τι συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ, δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Κανένας από όσους τον γνώριζαν δεν μπορεί να εξηγήσει πως έφτασε εκεί.
Κανένας από όσους τον γνώριζαν δεν μπορεί να το πιστέψει, είναι αδιανόητο να έκανε κάτι κακό ο Χρήστος.
Είμαστε όλοι συντετριμμένοι και σοκαρισμένοι. Η ζωή δεν είναι πια ίδια. Χάθηκαν τόσοι άνθρωποι αγαπημένοι χωρίς να υπάρχει εξήγηση. Το ποιον του Χρήστου έχει διαστρεβλωθεί και διασυρθεί ανεπανόρθωτα.
Εκείνες οι ώρες σίγουρα ήταν οι χειρότερες της ζωής του. Έσπασε. Διαλύθηκε. Και σε εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν και όλα χάθηκαν.
Δεν τον δικαιολογώ. Τον νοιώθω. Σαν Άνθρωπο. Σαν μια καρδιά προς μιάν άλλη.
Καταδικάζω την πράξη του αλλά όχι εκείνον. Εκείνον θα ήθελα να τον πάρω αγκαλιά, να του σκουπίσω τα δάκρυα, να απαλύνω την απελπισία του.
Τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε το βαρύ φορτίο που άφησε πίσω του. Να μπορέσουμε να ζήσουμε με ανείπωτο πόνο στην ψυχή.
Κάτι πρέπει να καταλάβουμε από όλα αυτά. Κάτι πρέπει να μας μείνει, αλλιώς θυσιάστηκαν τέσσερις άνθρωποι για τίποτα.
Πρέπει να μιλήσουμε για Αγάπη, πραγματική Αγάπη, αυτή που θρέφει αντί να σακατεύει, αυτή που σε κάνει ελεύθερο και όχι σκλάβο, αυτή που νοιάζεται και στηρίζει, αυτή που είναι ειλικρινής, που γαληνεύει, αυτή που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσες αηδίες από φυλλάδες και βοθροκάνάλια από αυτούς που πούλησαν ακόμη και την ψυχή της μάνας τους για ένα ευρώ, και τώρα το παίζουν Άσπιλοι.
Αυτές οι αηδιαστικές φουσκωμένες από μπότοξ ξεφτιλισμένες τηλεπερσόνες που πληρώθηκαν από τρόικες, μαφίες, κυβερνήσεις για να μεταδίδουν τόσα χρόνια ψέματα και προπαγάνδα στον λαό, πήραν θέση Ηθικοπλάστη, Ψυχολόγου και Δικαστή.
Αυτοί οι αρρωστημένοι πουλάνε Γιατρειά και Σωτηρία!
Κανένας τους δεν φτάνει στο μικρό δακτυλάκι τον ξάδερφό μου, που σε όλη του την ζωή ήταν υπόδειγμα ανθρώπου.
Οι Έλληνες δεν είναι πια Άνθρωποι. Έχουν σαπίσει εντελώς, μαγαρισμένοι από τη διαφθορά, την ανοχή στην απατεωνιά και το ψέμα.
Εξέφρασαν φοβερό μίσος για έναν άνθρωπο που σε μια στιγμή απελπισίας γκρέμισε τον προσωπικό του κόσμο.
Δεν είδα να καταδικάζουν κανέναν άλλον έτσι.
Δεν είδα τέτοιο μίσος, τόσοι αιμοβόροι, προς αυτούς στη Βουλή που εγκληματούν κάθε μέρα χρόνια τώρα, που έχουν σκοτώσει χιλιάδες, που πίνουν το αίμα όλου του λαού, κλέβουν το βιός του και την περιουσία του με το έτσι θέλω!
Δεν είδα τόσο μίσος για τους προδότες, τους πουλημένους, τους ψεύτες, τους μαφιόζους, τους κάφρους των αθλητικών ομάδων και τα ξέκωλα!
Μόνο τους φουκαράδες κυνηγάνε.
Μόνο προς τους αδύναμους λυσσάνε.
Γιατί μόνο εκεί τους παίρνει.
Για όλα τα άλλα, όλα τα καλά, αποδείχτηκαν Άχρηστοι.
Για μας που ζούμε αυτή την τραγωδία, ό,τι κι αν λένε, δεν μπορείτε να μας αγγίξετε, εμείς στον τόπο μας, στα βουνά μας, με τα έλατα και τα κρυστάλλινα νερά, έχουμε βαθιές ρίζες, ζούμε κοντά στον θεό, με καρδιά, με ψυχή, με απλότητα.
Αφήστε μας να θρηνήσουμε τους νεκρούς μας, η γνώμη σας περισσεύει.
Ε.
(Αγαπητή φίλη, πάντα είναι πιο εύκολο για τους ανθρώπους να κρίνουν τους άλλους. Και κάποιοι ξέρουν μόνο να εμπορεύονται τον θάνατο και τη συμφορά. Να είστε καλά.)
https://pitsirikos.net/
από ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου